Yangshuo (09.12.05) 
vrijdag, 9 december, 2005, 07:23
Rond de kerstdagen hadden we een reisje naar Yangshuo gepland. Echter met de verhuizing van kantoor naar zijn definitieve adres rond die tijd zou dat nogal druk worden en we gaan dus wat eerder. Helaas is Manon ziek geworden op de dag voor vertrek en Flo besluit met haar thuis te blijven om ons later na te reizen. Onze kollega Markus is er ook weer en zo gaan we dus met zijn vieren, Peter, Marie, Markus en ik.

De trip start in de vroege morgen met een vlucht van ongeveer 2 uur naar Guilin. Deze tijd gebruiken we maar om nog een beetje bij te slapen. Wanneer we landen valt de regen in bakken naar beneden. Niet zo een goed begin. Op het vliegveld wacht een shuttle-busje, zo'n klein mini-busje, om ons naar het hotel in Yangshuo te brengen.

Na een hobbelig, krap en oncomfortable rit van een uur zien we Yangshua opdoemen. Het mooiste zijn die vreemd gevormde bergen die overal in het verder vlakke landschap liggen. Het busje brengt ons tot voor de hoofdstraat (Xi lu = west street) en we lopen het laatste stukje. Het hotel ligt op een mooie lokatie in het midden van deze straat. Een van de medewerksters brengt ons naar de apartement kamers ver achterin het gebouwen complex.


Daar staat ie dan in het Chinese Valkenburg

Er zijn diverse 'suites' met een huiskamertje, 2 slaapkamers en een badkamer. Alles is echter oud, versleten en vooral koud. In een hangt zelfs een doordringende wc lucht. Peter vraagt om een andere kamer in het voorste deel, maar Markus en ik gaan de uitdaging maar aan met de kamer welke we denken dat de beste is.

Gedurende de middag, terwijl het nog niet echt droog is, lopen we een beetje rond en kijken naar de Li rivier die langs Yangshuo loopt. Yangshuo is zo ongeveer het Valkenburg van China. Het wordt in vele China reizen door toeristen aangedaan en het hele dorpje is ingericht op reizigers vanuit China en buitenland. Vele winkeltjes en restaurantjes vormen de meeste straatjes. 's Avonds eten we in een van de restaurantjes en het smaakt goed.

De nacht wordt dan nog een hele uitdaging. In mijn kamer werkt de airco niet en de temperatuur is tot zeer laag gedaald. Gelukkig werkt de airco bij Markus wel en heeft hij twee bedden op zij kamer. Ook de douche blijkt niet voorzien van warm water. Het begint even warm, maar zodra je met je ingezeepte kop in de kuip sta, zijn de kolen op en sta je onder gletsjerwater. Volgende dag maar eerst even om een andere kamer vragen.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 4515 )
Nanjing (16.10.05) 
zondag, 16 oktober, 2005, 11:37
Op tijd uit de veren en zonder ontbijt checken we uit voor de eerste bezienswaardigheid van de dag. Het is de leeuwen heuvel vlak in de buurt van het hotel. Nadat we eindelijk een plekje voor de auto vinden slenteren we in het heerlijke zonnetje rond de heuvel. Veel van de stadsmuur is hier nog te zien in volle glorie en er is een gezellig park rond de heuvel met water en paviljoentjes waar vele Chinezen op deze dag wat rust vinden.


Er waren duidelijk geen regels voor maximum perceel afscheiding

Op de heuvel staat een indrukwekkende pagoda te glinsteren in de zon. Je kan deze ook bezoeken, maar zonder een ontbijt is de klim toch wat te veel gevraagd. Met knorrende magen rijden we naar een Carrefour die we gezien hebben onderweg en kopen wat eten en drinken om aan te sterken. Vervolgens rijden we over de belangrijkste brug van Nanjing over de Yangtze rivier. De brug is een dubbeldeks met boven auto's en beneden treinen. Het schijnt de eerste grote brug te zijn die de Chinezen zonder enige buitenlandse hulp zelf gebouwd hebben. De grootst prestatie is wellicht dat het nog steed overeind staat.


Hoogbouw verscheen al vroeg in de Chinese geschiedenis

Na de brug gaan we weer naar de Zhijin berg in de Zhongshan scenic area. De bedoeling is dat we de Xiaoling tombe bezoeken uit de Ming dynasty. Hetzelfde kronkelweggetje brengt ons naar de locatie. Na geparkeerd te hebben en kaartjes gekocht te hebben, is het weer lopen geblazen over de lange laan richting het eerste paleis. Daarna volgen nog meer lanen en paleizen tot we uiteindelijk het doel bereiken. Dit is een citadel die de ingang vormt van een ringvormige muur om een kleine berg. In de berg schijnt een ondergronds paleis te zijn, maar toegang is niet mogelijk. Er loopt een pad omhoog de berg op en we besluiten dus maar eens te kijken of daar wat is.

Vreselijk vermoeid van de enorm lange trap komen we boven op de berg en daar valt onze mond open van verbazing. Er is helemaal niks! Het pad loopt gewoon weer naar beneden en dat is het. Beetje teleurgesteld dalen we dus maar weer af en keren terug naar de ingang.


Marie probeert de leeuw weg te duwen, maar ik ben te zwaar

In de buurt moet ook nog een laan zijn met allerlei stenen beesten. We gaan daar dus maar eens kijken. De laan ligt midden in een erg mooi park, waar mensen spelen, luieren en vliegeren. De stenen beelden zijn leuk om te zien en op te klimmen. Een man in pak probeert tevergeefs de rug van een leeuw te beklimmen voor een leuk fotootje. Dan maar voor het beest. Na dit gezellig vertoeven, wordt het wel weer eens tijd om te eten en dan weer eens huiswaarts te keren.

We kiezen een 'seafood' restaurant waar lange rijen met aquaria staan opgesteld. Er zijn levende vissen van allerlei soort, krabben (ook de bekende krabben met bond op de scharen), kreeften ne schelpdieren. Het is midden in de middag en het restaurant is eigenlijk gesloten. Maar gelukkig wordt de kok gevonden en we bestellen maar wat eenvoudige gerechten. Naar huis rijden is mijn taak en het verloopt voorspoedig op hier en daar wat rem-acties na. Rijden in China is zeker geen eenvoudige taak.

[ 1 reactie ] ( 52 keer bekeken )   |  permalink  |   ( 3 / 4760 )
Nanjing (15.10.05) 
zaterdag, 15 oktober, 2005, 10:49
Deze trip gaat naar Nanjing. 'Nan' betekent zuid en 'jing' hoofdstad, dus is Nanjing de Zuidelijke hoofdstad. 'Bei' betekent noord en het is dan ook niet moeilijk om te begrijpen wat Beijing betekent. Nanjing heeft een lange geschiedenis met ook zovele oorlogen. Zo is de stad nog steeds de officiele hoofdstad van Taiwan. Taipei is volgens China een tijdelijke hoofdstad van Taiwan welk eiland door een handvol kleine landjes als individuele staat wordt gezien. Officieel en diplomatiek wordt Taiwan echter door de meeste landen nog steeds als deel van China erkent. Het eiland bevat voornamelijk Chinezen die uit de Nanjing omgeving naar het eiland gevlucht zijn. Ook is Nanjing voor korte tijd hoofdstad van het Chinese rijk geweest. Veel historie, oude monumenten en indrukwekkende graven van belangrijke personen zijn er overal aanwezig.

Deze keer gaat onze chauffeur niet mee. Peter en ik beschikken beide over een Chinees rijbewijs en dit keer wagen we het er zelf op. Er loopt een grote 2 keer 4-baans tolweg van Shanghai naar Nanjing met de zeer originele naam: Shanghai-Nanjing Expressway. De weg is bijzonder rustig maar vergt toch enige oplettendheid. Werkzaamheden zijn zelden van te voren aangekondigd en beginnen gewoon met een rij pylonnen die plots de weg versperren. Het wordt ons dus ook al snel duidelijk waarom de meest auto's de middelste twee banen gebruiken. Dan wordt je in ieder geval minder snel verrast.

De snelweg eindigt direct in de stad die je via een grote oude poort in de stadsmuur binnen rijd. Ongeveer de helft van de behoorlijk hoge stadsmuur is nog steeds aanwezig en geeft de stad een authentiek uiterlijk. Door de stadsdrukte ploegen we naar de andere kant van de stad waar ons hotel 'Shangri La' is gelegen. Het ziet er prachtig uit, gelegen op een heuvel met drie grote ronde torens. Als wij onze reservering laten zien worden we echter verwezen naar twee saaie apartementblokken aan de andere kant van de parkeerplaats. De kamers zijn echter schoon en redelijk ruim. Een kamer voor Peter, Flo en Marie en een kamer voor het kindermeisje en Manon. Ik betrek een derde kamer op een andere verdieping. Na de bagage geloosd te hebben, wordt het tijd voor de eerste expeditie: Dr. Sun Yetsen's Mausoleum.


Zomaar een straat in Nanjing. Had Shanghai kunnen zijn

Maar eerst natuurlijk eten. Daarvoor rijden we naar het centrum, parkeren de auto en gaan op zoek naar een leuk restaurantje. Het eten is natuurlijk weer erg goed en we proeven ook de zoute eend, wat een bekend typisch Nanjing gerecht is. Marie blijft netjes zitten op haar stoel en doos bier (om een beetje hoger te zitten), maar Manon wil toch iedere keer weer lopen en gaat dan ook direct de deur uit richting de straat. Zo gaat dat nou eenmaal met kinderen in een restaurant.

Ten noord-oosten ligt tegen de stad, net buiten de stadsmuur de Zi-jin berg met vele monumenten en mausolea. Zo ook het mausoleum van de grondlegger van de Chinese staat, Dr. Sun Yetsen. Via bergweggetjes die langs de flank kronkelen bereiken we de ingang. Behalve Peter en ik zijn de anderen allemaal in slaap gesukkeld en we laten ze dan ook maar liggen. Het mausoleum ligt aan het einde van een lange laan en een behoorlijke reeks van trappen tegen de berg op. Wanneer we echter halverwege zijn, gaat Peter's telefoon en blijken de slaapmutsen wakker geworden te zijn en op weg naar ons. Met z'n allen klimmen we de lange trappen wat met een buggy lang niet meevalt. Dr. Sun is wellicht gestorven aan een hartaanval toen hij zijn eigen mausoleum beklom.


Je moet er wel wat voor doen, maar dan heb je ook een uitzicht

De top is echter de moeite waard. Het mausoleum met de tombe is niet erg indrukwekkend, maar het uitzicht op de groene omgeving en op Nanjing vanaf deze plek is verbazend. Nu gaat ook mijn telefoon en een kollega van mij belt voor wat zaken. Na wat op en neer gebel naar Europa en zo, kan ik me eindelijk weer verdiepen in de rustige omgeving. Hoewel ik hier wel veel langer zou kunnen blijven, gaan we toch maar weer naar beneden. We moeten op tijd bij het eigenlijke doel van onze reis zijn, de Nationale kampioenschappen Kung Fu.

Na in het hotel gedoucht en Manon op bed gelegd te hebben, rijden we met z'n vieren, inclusief Marie, naar de universiteit waar het evenement plaats moet vinden. We parkeren bij de ingang, maar natuurlijk blijken we een ingang geheel aan de andere kant van de campus te moeten hebben. Ook moeten we nog wachten op vrienden van Flo, die de laatste tijd Kung Fu beoefent, want zij hebben onze kaartjes. In de hal blijk ik echter een kaartje te hebben voor een geheel ander vak dan de anderen. Na heel wat heen en weer gepraat, mag ik dan toch uiteindelijk bij mijn vrienden plaatsnemen en kan het feest beginnen.

Peter en ik zijn nog een beetje sceptisch over dit hele gebeuren, maar als het eerste team zijn uitvoering doet, ebt het al gauw weg. Met nepzwaarden en speren worden allerlei gevechten vertoond waarbij de snelheid en lenigheid indrulwekkend is. Een team wordt aangemoedigd door een schreeuwer waarna een heel publieksvak tegelijkertijd iets anders schreeuwt. Ik versta het niet echt. Wellicht schreeuwen ze 'Hou je kop' naar die ene.


Een team bezig met het Oud-Chinees dwergwerpen

Ook treden er teams op zonder wapens, welke nog indrukwekkender zijn dan de bekende film Kill Bill. Mensen worden drie lichaamslengten in de lucht gegooid, draaien driemaal om hun as en belanden plat op hun rug of buik. Ze staan direct weer op en mengen zich weer in het gevecht. Ik zoek nog naar touwen en kabels, maar die zijn er toch echt niet. Geweldig! Het publiek geniet van de optredens maar begeven zich nog voordat de prijsuitreiking begint met zijn allen naar de uitgang. Beleefdheid is een schaars goed in China.

Op de weg terug naar het hotel, besluiten we nog maar even een biertje te gaan drinken in een theehuis. Marie slaapt al en die laten we dus maar in de auto liggen. Onder het genot van een Tsingtaotje babbelen we nog na over de wonderlijke vertoning die we meegemaakt hebben. Zeker de lange reis waard.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 4572 )
Kunshan (23.09.05) 
vrijdag, 23 september, 2005, 09:14
Zo nu en dan hebben we een bedrijfsuitje om een beetje te team-builden. Zo ook vandaag wanneer we rond vier uur met z'n allen in een bus kruipen richting Koshan waar een bierfestival wordt gehouden. De bus is er weer een van de Chinese kwaliteitsregel. Als het lijkt op een bus, is het een bus. Onzichtbare onderdelen als vering en airco zijn wederom vergeten in het kopieerproces. Maar we komen op de plaats van bestemming.

Onze kaartjes zijn voor een echt Oktoberfeest in een tent ingericht zoals zovele tenten in Munchen gedurende deze tijd. De hele avond kunnen we genieten van Duitse stijl voer met een beetje Chinees randje en natuurlijk liters Duits bier. Er lopen een aantal mensen rond in lederhozen, echter de meesten van de bediening dragen iets wat meer Aziatisch dan Duits lijkt.

Het feestgedruis barst los en wordt zo af en toe onderbroken door een traditioneel optreden. Zo is er een lepelklepperaar, winterhoornblazer en dansclubje. Het geheel wordt de hele avond begeleid door een echte hoempapa band op Bavariaanse wijze. Iedereen geniet met volle teugen en mijn kollega's hebben het zeer naar hun zin. Een van de tradities is het bier-duel waarbij de uitdager en uitgedaagde hun glas in een teug leeg moet drinken.


Bier zuipen is iets wat meeste culturen gemeen hebben

Gedurende de festiviteiten blijkt er ook een Chinese TV cameraploeg aanwezig te zijn die zeer aandringen op een interview met mij omdat ik wel eens op de oktoberfeesten in Munchen geweest ben. Natuurlijk krijg ik van die vage vragen voor mijn keizen als: "Hoe is het daar ?" en "Kan je het beschrijven ?". Beetje ingewikkeld voor iemand die al meer dan 5 halve liters bier achter zijn kiezen heeft, maar in mijn beleving toen maakte ik er toch een aardig verhaal van. Ik heb het niet terug gezien maar het zal wellicht lijken op een hevig bezopen lallende buitenlander die dit serieus Duits gebruik geen eer aan doet.

Ook aan alle gezelligheid komt een eind en dus ook aan deze. Nu komt natuurlijk de grootste uitdaging. Met een bus zonder vering vol met volgelopen Chinese kollega's een uur over een Chinese snelweg. Ik heb wat witte gezichten gezien gedurende de trip maar alleen een van mijn kollega's moest helaas zijn verworven bier en versnaperingen prijsgeven. Geen slechte prestatie voor mensen die doorgaans weinig bier nuttigen. Al en al een erg gezellig uitje.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 4707 )
Hangzhou (21.08.05) 
zaterdag, 20 augustus, 2005, 22:33
Uitgeslapen en vol goede zin ontmoeten we elkaar in de lobby voor een dagje Xi Hu. Aan de oever kiezen we een pontje die ons naar een eiland zal brengen. Het is niet echt een boot, maar een soort paviljoen op een vlot. Wanneer de pont volgeladen is, vertrekt het naar de eerste bestemming. Dit is een klein eiland met een oud klooster erop. Oude gebouwtjes, paviljoentjes en tuinen. Het is een wonder dat dit eilandje niet zinkt onder de massa toeristen die op het kleine eilandje gepropt worden. Een klein jongetje in Empiror kledij loopt er ook rond en trekt veel publiek die hem onderdeel van vele foto's maakt. Ook Wayne en familie is druk aan het fotograferen geslagen. Allerlei standjes en poses van familieleden op diverse belangrijke plekken worden op de ongevoelige flash-card vastgelegd.


De toerist uithangen op een paviljoenboot

Een ander veer-paviljoen-bootje brengt ons naar een ander eiland. Het eiland met de 4 meren en vele bruggetjes is mooi om te zien. In het water zwemmen vele vissen en ik koop wat popcorn om de vissen te voeren. Dora kijkt gefascineerd toe als de vissen het water opspatten om wat van de popcorn te bemachtigen. In het water groeien ook weer veel waterlelies en op de bladeren liggen vele muntjes. Als je een muntje op de bladeren gooit en het blijft liggen, ben je een gelukkig mens. Als het muntje in het water verdwijnt, ben je gedoemd om te leven met ongeluk. Ik moet dat ook maar eens proberen en mik op een een plekje met enorm veel waterleliebladeren. Het muntje blijft op de bladeren liggen. Ook Dora wil het proberen dus geef ik haar een muntje en dirigeer haar naar een plekje met veel bladeren. Ja hoor, ze heeft ook geluk. Echter, ze begrijpt niet dat je moet stoppen als je geluk hebt en wil nog een muntje proberen. Dat gaat helaas mis en beteuterd staart ze in het water. Weer een levensles geleerd.


Zigzag bruggetjes overladen met toeristen vind je overal

Een laatste tochtje met een boot brengt ons weer naar de oever van het meer. Er is daar een mooi groot park wat we maar eens gaan bewonderen. De kleine Andrew is moe en Sofia en haar ouders gaan naar het hotel om de chauffeurs en autos te halen. Wij duiken het park in. Dora is nog vol energie en wil slingeren, ronddraaien, hangen en spelen tot wij oudjes moe en versleten zijn. Het park is erg mooi met rotstuintjes, vijvers met paviljoentjes en bruggetjes, bomen en zelfs wat dieren. Bij een weilandje met pauwen zit een mannetje voer te verkopen wat je dan vervolgens aan de pauwen kan voeren. Dat is een handige en goedkope manier om dieren te houden. Aan de uitgang van het park staan de auto's te wachten. Zoals gewoonlijk, kriskras op het voetpad geparkeerd zodat moeders met kinderen over de straat moeten om voorbij te gaan. Die chauffeurs kunnen nog wel wat instructies gebruiken.


Leuk ideetje voor eigen huis en tuin

De ouders van Sofia willen nog een tempeltuin bezoeken met een rotswand waarin vele boeddha's zijn gebeeldhouwd. Dit is heel bijzonder want de laatste keer dat zij daar waren was op hun huwelijksreis precies 45 jaar geleden. De Li familie met de kinderen blijven achter bij de auto en Mio, Snezena en ik begeleiden de oudjes naar de rots-tempels. Erg indrukwekkend en ook erg verwarrend zijn de smalle paadjes die tegen de rotswand geplakt zijn en omhoog en omlaag gaan. Vaak smal en zeker gevaarlijk zonder leuning of iets. We zijn er nog niet tien minuten of we zijn het oude echtpaar al kwijt. We kijken rond en zoeken de paden af, maar ze lijken verdwenen. Ik check toch maar even de bosjes of ze daar niet hun huwelijksfeest liggen te vieren. De laatste tactiek is dus maar om opzichtig langs het pad te gaan zitten en te wachten tot zij ons zien. Wij vallen toch een stuk meer op tussen de Chinezen dan zij. Dat werkt en even later zijn we weer verenigd. De oude moeder spreekt een beetje Engels en vertelt ons wat over haar herinneringen, kinderen en de nostalgie van de rots-tempels. De oude vader spreekt enkel Chinees en met mijn nog gebrekkig Mandarijn kan ik toch een klein gesprekje aanknopen. Erg veel diepgang heeft het natuurlijk niet.


Behoorlijke klus om zo'n dikke boeddha uit steen te hakken

Voor de late lunch gaan we naar een restaurantje tussen de theeplantages. Als goed gebruik inspecteert Mr. Zen, onze chauffeur, de keuken en als hij groen licht geeft gaan we op het dakterras zitten om wat te bestellen. Als eerste krijgen we groene thee die geplukt is in april. Dat is de eerste pluk sappige blaadjes van het jaar en is dan ook erg duur. Het wordt hier in de volksmond maagdenthee genoemd. De thee die in de zomer geplukt wordt heet huisvrouwenthee en die van in het najaar, grootmoederthee. De thee smaakt goed, maar ik ben niet zo'n thee-expert en kan niet beoordelen of deze thee nou zoveel strakker smaakt. Het eten is weer gevarieerd en smaakt erg goed. Vooral de kippesoep doet het erg goed bij mij. Na het eten is het al weer redelijk laat en we besluiten een laatste rondje rond het meer te rijden voordat we weer terug naar Shanghai crossen.

[ 1 reactie ] ( 83 keer bekeken )   |  permalink  |   ( 3 / 4996 )

Back Next