zondag, 11 december, 2005, 07:59
Deze nacht hebben we doorgebracht in een andere, warme kamer met warme douche. Ik ben dus weer fit en klaar voor de dag. Na een uitgebreid ontbijt in een van de cafeetjes, nemen we een busje naar Guilin. Daar gaan we eerst even naar een groot hotel want daar kan je je bagage afgeven en later weer ophalen, ook al verblijf je niet in het hotel.
Vreemde bergen midden in een verder normale stad
Guilin is winderig en bestaat eigenlijk uit een grote winkelstraat met wat wijken eromheen. We eten wat in een restaurant en slenteren wat over het marktplein. Ergens zien we een bungie katapult installatie en natuurlijk moet Marie even in de lucht geschoten worden. Op straat staat een oud vrouwtje iets te maken wat gretig aftrek vind bij de plaatselijke bevolking. Dat moeten we dus even proberen. Ze stopt wat gekookte rijst, wat bruin spul wat suiker met kaneel blijkt te zijn in een houten dop. Die stopt ze voor een minuut op een kokende hogedrukpan, zodat alles gestoomd wordt. Het smaakt niet bijzonder, maar als rijst met suiker, wat het ook eigenlijk is.
De kleinste MacDonalds ter wereld
Verder naar het noorden komen we bij de oude stad. Een gedeelte met oude gebouwen en een grote muur er omheen. Voor een van de gebouwen staat een group ouderen wat kung-fu te oefen met nep-zwaarden. Het ziet er grappig uit en zij blijken er duidelijk plezier in te hebben.
Deze oudjes kom je als tasjesdief niet graag tegen
Aan de noordzijde van het complex ligt een stijle heuvel met een klein pagodaatje op de top. Een lange, stijle trap geeft toegang en we besluiten maar weer eens te klimmen. Het uitzicht is mooi en wonderlijk is de stad welke geheel vlak is met hier en daar een bult die tussen de gebouwen uitsteekt. Het is uiteindelijk weer eens tijd om een taxi te vinden die ons naar onze bagage en dan naar het vliegveld brengt.
Je klimt je een bult
[ reactie toevoegen ] | permalink |
( 3 / 4818 )zaterdag, 10 december, 2005, 06:00
Gelukkig hebben we redelijk geslapen en schuiven dan ook weer vol goede moed aan een ontbijtje van wat brood, zelfgemaakte marmelade en koffie.We hebben bij het hotel een gids ontmoet met de naam Josephine en zij heeft een toertje geregeld met in de ochtend een boottocht over de rivier en 's middags een bezoek aan de grotten en klimmen naar de halve maan, een maanvormige opening in een van de bergen.
Peter heeft waarschijnlijk iets van Manon opgepikt en is nu een beetje ziek. Hij belsuit om de ochtend in het hotel te blijven en Markus en ik gaan dus samen met Marie het boottochtje doen. Aan de kade stappen we op een langwerpig bootje met schipper. De boot maakt een hoop lawaai, maar dat mag de pret niet drukken. Het regent niet, maar het is behoorlijk fris. Het landschap is geweldig om te zien met die afgeronde bergen in een deken van nevel en wolken. Ook Marie geniet duidelijk van het boottochtje. Ze begint ook een beetje te wennen aan Markus en rent niet de hele tijd weer naar mij toe. Ook heb ik wat stroopwafels meegenomen waar Marie, Markus en ik altijd plaats voor hebben.
Water, bos, bergen en wolken maken altijd een mooi plaatje
Tijdens de lunch in het zelfde restaurantje als de vorige dag, ontmoeten we Peter weer. Hij is duidelijk opgeklaard en zal het middagprogramma weer meebeleven. Het middagprogramma start met een stukje grotklimmen. Voordat we de grot ingaan, worden we uitgedost met helm die we later echt nodig blijken te hebben. De eerste spelonken zijn nog ruim, maar al gauw worden de doorgangen smaller en lager. We kruipen, klimmen, springen van rots tot rots en dat alles in kledij die eigenlijk voor de kou buiten bestemd was. Hier in de grotten is het ongeveer 18 graden en is dit alles dus veel te warm. Onderweg zien we allerlei mooie rotsformaties en genieten van de contrasten en verhalen van de gids.
Als je hier maar lang genoeg naar kijk, zie je er van alles in
Als de gids uiteindelijk zegt dat we aan het eind van de tocht gekomen zijn, is er echter een sfeer van opluchting en kijken om ons heen naar een uitgang. Einde van de tocht betekend helaas dat we diep in de berg zitten en het hele eind dus weer terug moeten. Nou ja, daar gaan we maar weer en uiteindelijk staan we weer in de koude buitenlucht. Op dit moment een verademing.
Volgende op het programma is een klim naar de halve maan. Het is een opening in een van de bergen zodat er een soort brug van een berg naar de andere loopt. Er is een stenen trap naar boven en vol goede moed beginnen we dus de klim. Achter elke bocht ligt weer een stuk trap en de boog lijkt maar niet dichterbij te komen. Vooral voor Marie een behoorlijk zwaar werk, maar ook voor mij niet geheel eenvoudig. Achter mij loopt een oud vrouwtje met wat blikjes drinken in een koelboxje. Ik zeg haar dat ze geen moeite hoeft te doen, maar zij weet echter wel beter. Gelukkig komen we zonder afvallers en slachtoffers boven om te genieten van het uitzicht over een dorpje bij Yangshuo. Ook heb ik een laaiende dorst en koop dus maar een blikje cola van de oude vrouw.
Dit zie je als je vanaf de halve maan kijkt
Omdat het de hele dag zo nu en dan regent en we niet helemaal kompleet zijn, besluiten we om onze tickets om te boeken en zondag weer terug te gaan naar Shanghai in plaats van dinsdag. Deze avond moeten we dus nog het biervis gerecht proeven, waar Yangshuo bekend om staat. Na een welverdiende warme douche in Peter's kamer, komen we Op aanwijzing van Josephine bij een restaurant dat ons niet echt aanlokkelijk lijkt. We gaan dus naar een ander waar biervis (pijiuyu) op vele tafels staat en de riool-lucht van gefermenteerde tofu overheerst. De biervis smaakt echter goed en de extra bier die wij ernaast drinken maakt het geheel nog aangenamer. 's Avonds duiken Peter en Marie vroeg de veren in en Markus en ik gaan nog even op kroegentocht.
[ reactie toevoegen ] | permalink |
( 3 / 4630 )vrijdag, 9 december, 2005, 07:23
Rond de kerstdagen hadden we een reisje naar Yangshuo gepland. Echter met de verhuizing van kantoor naar zijn definitieve adres rond die tijd zou dat nogal druk worden en we gaan dus wat eerder. Helaas is Manon ziek geworden op de dag voor vertrek en Flo besluit met haar thuis te blijven om ons later na te reizen. Onze kollega Markus is er ook weer en zo gaan we dus met zijn vieren, Peter, Marie, Markus en ik.
De trip start in de vroege morgen met een vlucht van ongeveer 2 uur naar Guilin. Deze tijd gebruiken we maar om nog een beetje bij te slapen. Wanneer we landen valt de regen in bakken naar beneden. Niet zo een goed begin. Op het vliegveld wacht een shuttle-busje, zo'n klein mini-busje, om ons naar het hotel in Yangshuo te brengen.
Na een hobbelig, krap en oncomfortable rit van een uur zien we Yangshua opdoemen. Het mooiste zijn die vreemd gevormde bergen die overal in het verder vlakke landschap liggen. Het busje brengt ons tot voor de hoofdstraat (Xi lu = west street) en we lopen het laatste stukje. Het hotel ligt op een mooie lokatie in het midden van deze straat. Een van de medewerksters brengt ons naar de apartement kamers ver achterin het gebouwen complex.
Daar staat ie dan in het Chinese Valkenburg
Er zijn diverse 'suites' met een huiskamertje, 2 slaapkamers en een badkamer. Alles is echter oud, versleten en vooral koud. In een hangt zelfs een doordringende wc lucht. Peter vraagt om een andere kamer in het voorste deel, maar Markus en ik gaan de uitdaging maar aan met de kamer welke we denken dat de beste is.
Gedurende de middag, terwijl het nog niet echt droog is, lopen we een beetje rond en kijken naar de Li rivier die langs Yangshuo loopt. Yangshuo is zo ongeveer het Valkenburg van China. Het wordt in vele China reizen door toeristen aangedaan en het hele dorpje is ingericht op reizigers vanuit China en buitenland. Vele winkeltjes en restaurantjes vormen de meeste straatjes. 's Avonds eten we in een van de restaurantjes en het smaakt goed.
De nacht wordt dan nog een hele uitdaging. In mijn kamer werkt de airco niet en de temperatuur is tot zeer laag gedaald. Gelukkig werkt de airco bij Markus wel en heeft hij twee bedden op zij kamer. Ook de douche blijkt niet voorzien van warm water. Het begint even warm, maar zodra je met je ingezeepte kop in de kuip sta, zijn de kolen op en sta je onder gletsjerwater. Volgende dag maar eerst even om een andere kamer vragen.
[ reactie toevoegen ] | permalink |
( 3 / 4523 )zondag, 16 oktober, 2005, 11:37
Op tijd uit de veren en zonder ontbijt checken we uit voor de eerste bezienswaardigheid van de dag. Het is de leeuwen heuvel vlak in de buurt van het hotel. Nadat we eindelijk een plekje voor de auto vinden slenteren we in het heerlijke zonnetje rond de heuvel. Veel van de stadsmuur is hier nog te zien in volle glorie en er is een gezellig park rond de heuvel met water en paviljoentjes waar vele Chinezen op deze dag wat rust vinden.
Er waren duidelijk geen regels voor maximum perceel afscheiding
Op de heuvel staat een indrukwekkende pagoda te glinsteren in de zon. Je kan deze ook bezoeken, maar zonder een ontbijt is de klim toch wat te veel gevraagd. Met knorrende magen rijden we naar een Carrefour die we gezien hebben onderweg en kopen wat eten en drinken om aan te sterken. Vervolgens rijden we over de belangrijkste brug van Nanjing over de Yangtze rivier. De brug is een dubbeldeks met boven auto's en beneden treinen. Het schijnt de eerste grote brug te zijn die de Chinezen zonder enige buitenlandse hulp zelf gebouwd hebben. De grootst prestatie is wellicht dat het nog steed overeind staat.
Hoogbouw verscheen al vroeg in de Chinese geschiedenis
Na de brug gaan we weer naar de Zhijin berg in de Zhongshan scenic area. De bedoeling is dat we de Xiaoling tombe bezoeken uit de Ming dynasty. Hetzelfde kronkelweggetje brengt ons naar de locatie. Na geparkeerd te hebben en kaartjes gekocht te hebben, is het weer lopen geblazen over de lange laan richting het eerste paleis. Daarna volgen nog meer lanen en paleizen tot we uiteindelijk het doel bereiken. Dit is een citadel die de ingang vormt van een ringvormige muur om een kleine berg. In de berg schijnt een ondergronds paleis te zijn, maar toegang is niet mogelijk. Er loopt een pad omhoog de berg op en we besluiten dus maar eens te kijken of daar wat is.
Vreselijk vermoeid van de enorm lange trap komen we boven op de berg en daar valt onze mond open van verbazing. Er is helemaal niks! Het pad loopt gewoon weer naar beneden en dat is het. Beetje teleurgesteld dalen we dus maar weer af en keren terug naar de ingang.
Marie probeert de leeuw weg te duwen, maar ik ben te zwaar
In de buurt moet ook nog een laan zijn met allerlei stenen beesten. We gaan daar dus maar eens kijken. De laan ligt midden in een erg mooi park, waar mensen spelen, luieren en vliegeren. De stenen beelden zijn leuk om te zien en op te klimmen. Een man in pak probeert tevergeefs de rug van een leeuw te beklimmen voor een leuk fotootje. Dan maar voor het beest. Na dit gezellig vertoeven, wordt het wel weer eens tijd om te eten en dan weer eens huiswaarts te keren.
We kiezen een 'seafood' restaurant waar lange rijen met aquaria staan opgesteld. Er zijn levende vissen van allerlei soort, krabben (ook de bekende krabben met bond op de scharen), kreeften ne schelpdieren. Het is midden in de middag en het restaurant is eigenlijk gesloten. Maar gelukkig wordt de kok gevonden en we bestellen maar wat eenvoudige gerechten. Naar huis rijden is mijn taak en het verloopt voorspoedig op hier en daar wat rem-acties na. Rijden in China is zeker geen eenvoudige taak.
[ 1 reactie ] ( 52 keer bekeken ) | permalink |
( 3 / 4766 )zaterdag, 15 oktober, 2005, 10:49
Deze trip gaat naar Nanjing. 'Nan' betekent zuid en 'jing' hoofdstad, dus is Nanjing de Zuidelijke hoofdstad. 'Bei' betekent noord en het is dan ook niet moeilijk om te begrijpen wat Beijing betekent. Nanjing heeft een lange geschiedenis met ook zovele oorlogen. Zo is de stad nog steeds de officiele hoofdstad van Taiwan. Taipei is volgens China een tijdelijke hoofdstad van Taiwan welk eiland door een handvol kleine landjes als individuele staat wordt gezien. Officieel en diplomatiek wordt Taiwan echter door de meeste landen nog steeds als deel van China erkent. Het eiland bevat voornamelijk Chinezen die uit de Nanjing omgeving naar het eiland gevlucht zijn. Ook is Nanjing voor korte tijd hoofdstad van het Chinese rijk geweest. Veel historie, oude monumenten en indrukwekkende graven van belangrijke personen zijn er overal aanwezig.
Deze keer gaat onze chauffeur niet mee. Peter en ik beschikken beide over een Chinees rijbewijs en dit keer wagen we het er zelf op. Er loopt een grote 2 keer 4-baans tolweg van Shanghai naar Nanjing met de zeer originele naam: Shanghai-Nanjing Expressway. De weg is bijzonder rustig maar vergt toch enige oplettendheid. Werkzaamheden zijn zelden van te voren aangekondigd en beginnen gewoon met een rij pylonnen die plots de weg versperren. Het wordt ons dus ook al snel duidelijk waarom de meest auto's de middelste twee banen gebruiken. Dan wordt je in ieder geval minder snel verrast.
De snelweg eindigt direct in de stad die je via een grote oude poort in de stadsmuur binnen rijd. Ongeveer de helft van de behoorlijk hoge stadsmuur is nog steeds aanwezig en geeft de stad een authentiek uiterlijk. Door de stadsdrukte ploegen we naar de andere kant van de stad waar ons hotel 'Shangri La' is gelegen. Het ziet er prachtig uit, gelegen op een heuvel met drie grote ronde torens. Als wij onze reservering laten zien worden we echter verwezen naar twee saaie apartementblokken aan de andere kant van de parkeerplaats. De kamers zijn echter schoon en redelijk ruim. Een kamer voor Peter, Flo en Marie en een kamer voor het kindermeisje en Manon. Ik betrek een derde kamer op een andere verdieping. Na de bagage geloosd te hebben, wordt het tijd voor de eerste expeditie: Dr. Sun Yetsen's Mausoleum.
Zomaar een straat in Nanjing. Had Shanghai kunnen zijn
Maar eerst natuurlijk eten. Daarvoor rijden we naar het centrum, parkeren de auto en gaan op zoek naar een leuk restaurantje. Het eten is natuurlijk weer erg goed en we proeven ook de zoute eend, wat een bekend typisch Nanjing gerecht is. Marie blijft netjes zitten op haar stoel en doos bier (om een beetje hoger te zitten), maar Manon wil toch iedere keer weer lopen en gaat dan ook direct de deur uit richting de straat. Zo gaat dat nou eenmaal met kinderen in een restaurant.
Ten noord-oosten ligt tegen de stad, net buiten de stadsmuur de Zi-jin berg met vele monumenten en mausolea. Zo ook het mausoleum van de grondlegger van de Chinese staat, Dr. Sun Yetsen. Via bergweggetjes die langs de flank kronkelen bereiken we de ingang. Behalve Peter en ik zijn de anderen allemaal in slaap gesukkeld en we laten ze dan ook maar liggen. Het mausoleum ligt aan het einde van een lange laan en een behoorlijke reeks van trappen tegen de berg op. Wanneer we echter halverwege zijn, gaat Peter's telefoon en blijken de slaapmutsen wakker geworden te zijn en op weg naar ons. Met z'n allen klimmen we de lange trappen wat met een buggy lang niet meevalt. Dr. Sun is wellicht gestorven aan een hartaanval toen hij zijn eigen mausoleum beklom.
Je moet er wel wat voor doen, maar dan heb je ook een uitzicht
De top is echter de moeite waard. Het mausoleum met de tombe is niet erg indrukwekkend, maar het uitzicht op de groene omgeving en op Nanjing vanaf deze plek is verbazend. Nu gaat ook mijn telefoon en een kollega van mij belt voor wat zaken. Na wat op en neer gebel naar Europa en zo, kan ik me eindelijk weer verdiepen in de rustige omgeving. Hoewel ik hier wel veel langer zou kunnen blijven, gaan we toch maar weer naar beneden. We moeten op tijd bij het eigenlijke doel van onze reis zijn, de Nationale kampioenschappen Kung Fu.
Na in het hotel gedoucht en Manon op bed gelegd te hebben, rijden we met z'n vieren, inclusief Marie, naar de universiteit waar het evenement plaats moet vinden. We parkeren bij de ingang, maar natuurlijk blijken we een ingang geheel aan de andere kant van de campus te moeten hebben. Ook moeten we nog wachten op vrienden van Flo, die de laatste tijd Kung Fu beoefent, want zij hebben onze kaartjes. In de hal blijk ik echter een kaartje te hebben voor een geheel ander vak dan de anderen. Na heel wat heen en weer gepraat, mag ik dan toch uiteindelijk bij mijn vrienden plaatsnemen en kan het feest beginnen.
Peter en ik zijn nog een beetje sceptisch over dit hele gebeuren, maar als het eerste team zijn uitvoering doet, ebt het al gauw weg. Met nepzwaarden en speren worden allerlei gevechten vertoond waarbij de snelheid en lenigheid indrulwekkend is. Een team wordt aangemoedigd door een schreeuwer waarna een heel publieksvak tegelijkertijd iets anders schreeuwt. Ik versta het niet echt. Wellicht schreeuwen ze 'Hou je kop' naar die ene.
Een team bezig met het Oud-Chinees dwergwerpen
Ook treden er teams op zonder wapens, welke nog indrukwekkender zijn dan de bekende film Kill Bill. Mensen worden drie lichaamslengten in de lucht gegooid, draaien driemaal om hun as en belanden plat op hun rug of buik. Ze staan direct weer op en mengen zich weer in het gevecht. Ik zoek nog naar touwen en kabels, maar die zijn er toch echt niet. Geweldig! Het publiek geniet van de optredens maar begeven zich nog voordat de prijsuitreiking begint met zijn allen naar de uitgang. Beleefdheid is een schaars goed in China.
Op de weg terug naar het hotel, besluiten we nog maar even een biertje te gaan drinken in een theehuis. Marie slaapt al en die laten we dus maar in de auto liggen. Onder het genot van een Tsingtaotje babbelen we nog na over de wonderlijke vertoning die we meegemaakt hebben. Zeker de lange reis waard.
[ reactie toevoegen ] | permalink |
( 3 / 4579 )Back Next
