Beijing (29.07.05) 
vrijdag, 29 juli, 2005, 10:05
Na een goede nacht geslapen te hebben en een ontbijtje van fruit en yoghurt, zijn we weer op weg naar Tsinghua. In de morgen en middag hebben we weer ontmoetingen met enige professoren. Aan het eind van de middag zijn we erg opgeschoten en hebben een hoop nieuwe inzichten. We hebben wel een beetje trek gekregen van de noeste arbeid.


Voor het oog van de gasten worden twee eenden geopereerd

Vandaag is Miodrag jarig en we gaan dus ook een speciaal dineetje aanrichten in het Chuanyude restaurant. Dit restaurant is erg bekend in Beijing vanwege de specialiteit Kaoya (geroosterde eend). We zijn met een behoorlijke groep, want ook een zus van Wayne's vrouw met kinderen neemt deel aan het festein.

Alles op het menu dat we voorgeschoteld krijgen heeft iets met eend te maken. Voorafjes worden op de draaischijf geplaatst en bestaan uit eendepoten, tong, hart, lever, niertjes, etc. Ze gooien hier dus ook niets weg. Voor het hoofdgerecht komen twee kokken, twee gegrilde eenden aansnijden. Eerst snijden ze de huid van de beestjes die op een speciale manier met een soort van kleine pannekoekjes gegeten dienen te worden. Dit schijnt het lekkerste te zijn van de eend. Uiteindelijk wordt ook het vlees genuttigd. Natuurlijk gaat alles gepaard met goede wijn, gezellige babbel, verjaardagsliedjes en komische verhalen.

Na het feestmaal gaan we terug naar het hotel. Peter en ik hebben echter nog het plan opgevat om even het Beijingse nachtleven te proeven. We vragen Wayne voor een goede locatie en nemen een taxi daarheen. De straat waar we belanden is gezellig met veel cafeetjes, live muziek en terrasjes. Grote reklameborden voor Budweiser en Heineken staan overal, maar we nemen toch maar weer gewoon een Tsingtao. Op een terrasje ontmoet ik een Belg die een rondreis aan het maken is. Leuk om weer eens wat Nederlands te kunnen praten. We nodigen een meisje die alleen aan een ander tafeltje zit, uit om bij ons te komen zitten. Ze heet Kay en vertelt gezellig over haar leven in Beijing, waar ze vandaan komt en wat ze doet. Ook vertelt ze dat er een andere uitgaansgebied is dat nog veel groter is dan deze. Dus stappen we in een taxi om daar eens te gaan kijken.


Gezellige drukte met barretjes en stappende mensen

Het uitgaansgebied bestaat uit twee kronkelstraatjes rondom een groot meer. Er zijn zo'n 180 barretjes in totaal en vele knusse terrasjes die uitkijken op het meer. Tijdens een wandeling verteld Kay nog meer over het leven in Beijing en haar geboortestad Harbin in het noorden van China. We nemen een cocktailtje, maar daar laten we het maar bij. De volgende dag gaan we naar de Chinese muur en moeten we op tijd weer in de bus zitten. Om een uur of drie in de nacht slenteren we dan ook pas het hotel weer in.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 5193 )
Beijing (28.07.05) 
donderdag, 28 juli, 2005, 10:00
Vroeg op om op tijd op het Hongqiao vliegveld te zijn. Samen met Miodrag en Schnezena proppen we een taxi vol met onze bagage en onszelf. Het verkeer is gelukkig niet zo druk en we zijn ruim op tijd. We nemen dus maar een ontbijtje voordat we aan boord gaan. We hebben economy tickets, dus pas ik maar weer eens de oude truuc toe. Gekleed in een keurig jasje check ik erg laat in. De economy blijkt dan al volgeboekt en we krijgen business class upgrades. Dat is weer gelukt.
De vlucht verloopt prima en ik probeer nog een beetje te slapen. In Beijing gaan we eerst maar even naar het hotel om wat op te frissen voor onze eerste afspraak die middag. Wayne heeft tuin-kamers geboekt die bestaan uit een suite, serre, slaapkamer en ongeveer even grote badkamer. Ik schat dat er zo'n vijf Chinese families in kunnen wonen, zo groot.


De binnenplaats van het hotel is al een lust voor het oog

De afspraak op de Tsinghua universiteit in de middag verloopt prima en we krijgen ook nog een rondrit over de campus van een professor die bevriend is met Wayne. Ze hebben samen gestudeerd op deze nummer 1 universiteit van China. Daar heeft hij overigens ook zijn vrouw Sofia ontmoet. Normaal mogen er geen auto's op de campus en alle studenten rijden dus op fietsen. Voor een professor wordt natuurlijk een uitzondering gemaakt. Alle studenten van de Tsinghua moeten op de campus wonen in grote dormatories die er overigens nieuwe en niet slecht uitzien. Afhankelijk van het nivo van de studenten, slapen er 4, 2 of 1 student per apartement. Wayne vertelt van zijn tijd wanneer de behuizing veel slechter was en er enkel een centraal douchegebouw was in plaats van eigen douchejes.
Studenten op Tsinghua komen vanuit heel China. Elk jaar worden er 3300 nieuwe studenten toegelaten op deze nummer 1 universiteit. 100 uit elk van de 30 provincies en 300 uit Beijing. Elke provincie heeft een jaarlijkse test met soms dertigduizend deelnemers. De hoogstscorende 100 mogen dan naar Tsinghua. Dat garandeerd dus dat het leernivo van de studenten hier erg hoog is. Nu moeten ze alleen nog wat hoge kwaliteit stof te leren krijgen.
's avonds genieten we nog even van een heerlijk avondmaal in een van de restaurantjes in de buurt van het hotel wat overigens vlak naast het Tian'anmen plein en de Verboden Stad ligt. Dit zijn wel de meest bekende plekken van Beijing waar vroeger grote optochten aan de president voorbij marcheerden en met borden boven hun hoofd grote plaatjes laten zien. Wayne heeft ook een keer met zo'n optocht meegedaan. Gelukkig was hij niet degene met de tand en heeft zich ook niet verslapen.


Voor de bieb van de Tsinghua universiteit

Omdat we nogal vroeg op moesten maken we het maar niet te laat en gaan terug naar het hotel. Peter en ik wandelen nog even langs het Tian'anmen plein en zijn erg verwonderd door de enorme oppervlakte ervan. Ook eromheen lijkt het niet op het centrum van een stad van 10 miljoen mensen. In de buurt van het plein mogen namelijk geen hoge gebouwen gebouwd worden uit veiligheid voor scherpschutters.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 4956 )
Putuoshan (03.07.05) 
zondag, 3 juli, 2005, 13:37
Op tijd uit de veren om niet te veel van de dag te missen. Om half een vertrekt alweer de boot terug naar Shanghai. Mijn kamer deelde ik duidelijk met wat aanhankelijke mugjes want wat jeukende bultjes beginnen al kenbaar te worden op mijn benen. Geen ontbijt, maar direct naar onze laatste bestemming, de tempel boven op de hoogste berg van het eiland.

Beneden in de lobbie kom ik Miodrag en Schnezena weer tegen als afgesproken. Zijn hebben wel van het ontbijt gebruik gemaakt en hun eindeloze verhalen over de goede koffie begint mij toch wat spijt op te leveren. We wandelen weer richting de shuttle bushalte waar we onder de beschutting van een boompje wachten op een busje. Het is dan wel vroeg, maar alweer enorm warm. Dat beloofd nog wat.

In het busje zitten we gezellig tussen de Chinese toeristen. Een jongetje op schoot van zijn moeder begint gewoon in het gangpad over te geven. Iemand anders schuift een prullebak onder zijn mond om het meeste van de kots op te vangen. Een oud vrouwtje gooit een emmer om die ze heeft meegebracht en een grote hoeveel sap stroomt en honderden lychees rollen door de bus. Kortom, een normaal tochtje in een Chinese bus.


Niemand heeft voorgeschreven dat een pagoda altijd oud moet zijn

Na uitgestapt te zijn staan we voor een grote gat in een berg waar waarschijnlijk een grote tempel moet verrijzen. Op een top dichtbij zien we het betonnen skelet van een pagoda in aanbouw. Dit eiland lijkt toch meer weg te hebben van de Efteling dan Lourdes.

Met kaartjes in de hand begeven we ons naar het rijtje voor de kabelbaan met de bekende eitjes. Een paar keer kijk ik verschrikt om me heen waar ik mijn skies gelaten hebt. De kabelbaan is in goede staat en ziet er erg solide uit. Een plaatje aan de binnenkant maakt al snel een einde aan dit mysterie. Het is door een Oostenrijks bedrijf gebouwd.


Gapende wond in de berg tegenover de kabelbaan waar een nieuwe attractie komt

Wanneer ik boven uitstap, bereid ik me al voor, voor een enorm mooi uitzicht. Alleen staan er 360 graden bomen om mij heen en nergens een plekje waar ik naar beneden kan kijken. We gaan dan maar eens de tempel bezoeken. Het pad ernaar toe is wat onder de bomen en daarom wat minder warm. Voor ons lopen mensen met een dienblad met offergaven. Nou ja, lopen, ze doen drie stappen en gaan dan geknield op de grond liggen. Zo gaat dat dit hele pad naar de tempel. Met een beetje sla-om, zigzaggen we door de kruipende menigte, betalen entree en gaan naar binnen.

Veel trapjes, boedha beelden, wierrook plaatsen en nog meer knielende mensen. Of er is hier een hele doos contactlenzen op de grond gekeild of misschien is dit een heel belangrijke religieuze plek voor deze mensen. Ik ga dan ook maar niet de tempel gebouwen binnen in mijn toeristische kledij.

We hebben nog maar kort rondgekeken of het is al weer tijd voor ons tochtje de berg af met de kabelbaan. Dat is natuurlijk een wonderlijke ervaring, want dat gaat normaal op de skietjes. Met een busje en een stukje lopen, gaan we naar het hotel om onze bagage op te pikken.


Uitzicht vanuit de kabelbaan is toch wel geweldig

Het hotel shuttle busje brengt ons dan met nog meerdere mede-toeristen naar de haven. Ik laat een blauw verfrommeld papiertje zien en meteen wordt er versterking ingeschakeld en ik moet volgen naar een kantoortje achter het ticketbureau. In plaats dat ik gefolterd en ondervraagd wordt, krijg ik de tickets in mijn hand gedrukt en wordt me vriendelijk de deur gewezen.

De wachtruimte is koel en aangenaam. In een snoepje ontmoet ik een Europese dame die vertwijfeld naar de uitgestalde zakken rare gedroogde etenwaren staat te kijken en mij vraagt of er ook nog wat te eten tussen zit. Ik wijs haar een zakje met wat ik meen gedroogde banaanschijfjes, maar net zo goed gedroogde schijfjes ratelslag zou kunnen zijn. Ik neem zelf maar een reepje chocolade en trakteer haar op een heerlijk amandel in chocola bolletje die we zelf meegebracht hebben.

In dezelfde catamaran waarmee we gekomen waren zitten we dit keer ergens achterin met uitzicht op een barretje waar ze eten, drinken en ijs verkopen. De kapotte ruit is nog steeds gerepareerd meet een plank en de ruit ernaast is ook al gezneuveld. Wellicht waren de planken op want deze was gewoon open. De reis verloopt vlotjes en we kijken wat televisie en eten wat groene bonen ijs.

Totdat een vrouw ineens stampij begint te maken bij het barretje. De discussie trekt meer mensen en binnen enkele minuten staat de omgeving van het barretje vol met druk discussierende Chinezen. Na een half uurtje komt er beweging in de menigte en komen sommige met zakken vol met ijspapiertjes naar het barretje. Misschien zijn de ijsje niet goed en willen ze geld terug. Maar een meisje verklaart mij dat ze teveel voor het ijs gevraagd hebben. Een groene bonen ijsje zou 3 yuan in plaats van 5 yuan moeten kosten en iedereen krijgt nu 2 yuan terug voor elk ijspapiertje. Verbaasd over zoveel misdadigheid in de wereld, kijk ik scheef naar de afvalbak. Mijn ijspapiertjes zijn natuurlijk al lang verdwenen.

De busreis verloopt goed en met de taxi bereiken we al snel mijn apartement. Vermoeid maar tevreden blijf ik maar de rest van de avond op de bank om vroeg naar bed te gaan.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 4860 )
Putuoshan (02.07.05) 
zaterdag, 2 juli, 2005, 13:12
Dit is de dag dat Miodrag, Schnezena en ik voor het eerst een heel weekendje weggaan en wel naar Putuoshan, een eiland ten zuid-oosten van Shanghai met de grootte van Texel. We hebben de snelst weg er naar toe geboekt wat bestaat uit een uur in een bus naar een haventje ten zuiden van Shanghai en dan 2 uur op een catamaran boot die met een vaartje tussen de 60 en 70 km per uur over het water sjeest.

De reis start op een groot busstation onder een groot highway knooppunt in de stad. De koolmonoxide die van de snelweg omlaag dwarrelt en de enorme hitte maken het niet de meest aangename plek. Gelukkig is er een wachtruimte met airco die enige verkoeling bied. Na de tickets opgehaald te hebben, gaan we aan boord van de bus van Chinese makelij. Redelijk goed ingericht, enkel wat weinig beenruimte voor lange buitenlanders als ik en ook de vering is tijdens de constructie van de bus over het hoofd gezien. Na een korte rit worden we op een steiger gedropped met voor ons een grote, comfortable uitziend schip.

Echter blijkt dit niet ons transport middel te zijn want die dobbert links naast de grote boot. In de catamaran blijken toch nog zo'n 300 passagiers te passen die over een smalle loopplank het hevig op en neer dansende schip in geloodst worden. Uitsteeksels van de steiger komen angstwekkend dicht bij de ruiten van de boot en het zou me niets verbazen als een grote golf een van de ruiten tot barrels drukt. We zitten dan nog amper een kwartiertje tussen de inmiddels al kotsende Chinezen of we worden opgeschrikt door een hevige knal van een imploderende ruit aan de linkerkant. Enkele lichtgewonden worden afgevoerd en de stukje veiligheidsglas worden bij elkaar geveegd. Dan wordt het gat vakkundig gedicht op Chinese wijze met een plank en wat touw en kan de reis beginnen.


Even houtje-touwtje. Geen tijd om te wachten op een glaszetter

Op snelheid is de boot een stuk rustiger en ook de wat zeezieke mensen om ons heen die zo onderhand wel eens spugen van dat kotsen, vegen hun mond af en kijken weer wat vrolijker. De reis eindigt in de haven van Putuoshan, waar we voordat we in het shuttlebusje van hotel, eerst een entreekaartje voor het eiland moeten kopen voor 110 yuan per persoon. Het hotel is prima en iedere kamer beschikt over een goed functionerende airco.

Na wat uitgerust te zijn, gaan we eerst maar even lunchen in het hotel. De fototjes in het menu zijn wat misleidend klein want voor dat we het weten staan er grote schalen met lekkere dingen en drie grote pannen soep voor onze neus. Natuurlijk laten we ons niet kennen en weten toch de helft weg te krijgen, mede omdat het weer erg lekker is. Dan gaan we maar eens op stap voor een bezoek aan de eerste tempel, de grootste met een enorm gouden beeld erop van de koningin van de zuidzee.


We nemen maar een stukje binnendoor

Dit eiland kent geen taxi's of auto's maar heeft een beperkt netwerk van shuttlebusjes die je voor een redelijk bedrag van busstop naar busstop brengen. Ons hotel ligt precies tussen twee busstops en we moeten dus lopen. Dat is normaal niet zo een probleem, maar bergop lopen in temperaturen hoog in de 30 is toch iets anders.


Gouden koningin. Zou graag de rest van het schaakspel zien

Uiteindelijk bereiken we de boedistische tempel en genieten van de mooie opzet en architectuur. Het wil niet zeggen dat de tempel oud is, want het meeste is gemaakt van beton, maar goed. In een ruimte boven in de tempel is een enorme verzameling boeddha's te bewonderen. De 'barbie collectie' representeerd alle gedaanten van de boedhistische goden. Alles in goudkleur natuurlijk.


Zou zo in een vakantiebrochure passen. Met toeristen

Na deze tempel gaan we naar een oud dorpje in het midden van het eiland met natuurlijk ook wat tempels en een boedhistische monnikenklooster. In het dorpje met vale oude huisjes, een grote vijver en smalle straatjes, lopen dan ook vele in oranje geklede monniken rond met onder dat gewaad duidelijk zichtbaar een broek en t-shirt. Het zou deze gasten niet misstaan om eens een pot verf en kwast ter hand te nemen en hier en daar eens wat muurtjes te schilderen.


Rustiek dorpspleintje met tempels en toeristen

Tegenover dit dorpje is een strand en redelijk oververhit door het weer slenteren we maar eens daar heen. Ons zwemgerei ligt echter nog in het hotel, maar pootje baden in het koele water is ook niet gek. Je blijkt er echter zowiezo niet te mogen zwemmen merken we als een officieel geklede Chinees allerlei bewegingen staat te maken en te roepen naar een groepje jongelui die lustig de golven trotseren. Zo af en toe scheert er een jetski voorbij die toeristen van een tochtje laat genieten. Ook staan er quads om over het strand te racen en even dacht ik eraan, maar het is gewoon te warm.


Strandje met ... jawel, toeristen

's Avonds gaan we eerst maar eens genieten van een heerlijk avondmaal buiten voor het hotel. Er staan netjes op een rij teiltjes waarin vissen, garnalen en kreeftjes zwemmen. Verser kan niet. We wijzen dus maar op de gok wat spartelende jongens aan die vakkundig gevangen en in een plastic zakje gepropt worden. Even later liggen dezelfde jongens geurend en vakkundig bereid voor onze neus. Dat is natuurlijk weer erg goed. Er wordt hier gezegd dat het toppunt van succes is een Amerikaans salaris, Europese vakantiedagen, een Japanse vrouw en Chinees eten. Ik scoor in ieder geval 2 uit 4 wat niet slecht is. Nu nog even op zoek naar een Japanse vrouw, maar dat Amerikaans loon kan ik wel vergeten.


Ons hotel aan het strand met mooi uitzicht. Geen toeristen

Nog even nagenietend slenteren we nog maar even langs het strand wat met eb zo'n tweehonderd meter breed was en meer van de waddenzee weg had, maar nu met vloed toch aardig opgevuld is met water. Op het strand is een karaoke tentje met enkele mensen zittend op het terras en vele staand om het geheel. We besluiten maar even te gaan zitten en direct komt er een Xiaojie (jongedame) naar ons toe om even af te rekenen. We blijken al 30 yuan te moeten betalen om op het terras te mogen zitten en te luisteren naar een valse versie van onbekende Chinese nummers. Dit gebruik is ons onbekend en we stappen dan ook terstond op. Het is al weer laat en een goede nachtrust is zeer welkom.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 4262 )
Formula 1 (19.06.05) 
zondag, 19 juni, 2005, 13:19
Daar is ie dan. Voor mij persoonlijk natuurlijk een grote dag. Vele dromen er enkel van maar ik ga het dan ook meemaken: racen op een echt Formule 1 circuit. Maar het is ook de verjaardag van Peter en ik begeef me dan ook vroeg naar Metrocity aan de overkant om een leuk kadootje uit te zoeken in een winkeltje speciaal met allerlei formule 1 en race attributen. Als ik echter voor het winkeltje sta, blijkt het leeg en afgelopen week gesloten te zijn. Nou heb ik niets, maar goed, ik heb verder geen tijd en neem dus maar een taxi naar Peter's huis.

Onze chauffeur meneer Chen is wat laat maar we hebben nu beiden ons Chinees rijbewijs en we rijden dus maar even naar de ingang van de campus om hem snel op te pikken. Dan gaan we op weg naar het racecircuit even buiten Shanghai. Het circuit is adembenemend met het ene gebouw nog mooier dan de andere, maar het ligt er verder leeg en verlaten bij. Geweldig, een heel circuit voor ons alleen. We zijn wat vroeg en gaan dus maar even wat foto's maken en boven in de journalisten ruimte kijken. Het is als een hoge brug over het ciruit gebouwd en je hebt dus een prachtig uitzicht over het hele terrein. Indrukwekkend wat die Chinezen neer kunnen zetten als ze willen.


Ken net. De instructeur wijst op mijn te grote sloffen

Voordat we de financiele zaken regelen moeten we eerst maar eens de racewagens passen vind een van de technische staf daar, kijken naar mijn nogal on-coureur uitziende postuur. Dus kruipen we in de wagens en het blijkt al gauw dat mijn schoenen veel te groot zijn. Het gas en rem zitten net zoals in een auto rechts en de koppeling links. Maar de pedalen zijn zo small, dat ik enkel kan gas geven en remmen tegelijk. Dat werkt niet zo goed op de baan, dus komt een ander man met de grootste maat rijschoenen aansjouwen. Maat 44 is eigenlijk te klein voor mij, maar wie wil racen moet pijn lijden denk ik maar. Met deze schoenen lukt het goed en we gaan dus maar onze geldzaken regelen.

Voor een korte cursus en een uur racen in de formule campus betaal je hier 200 euro. Dat is erg goedkoop en ook formule 1 racen kost hier maar 400 euro per uur. Dat kunnen we echter nog niet, want dat komt pas over een half jaar hier beschikbaar en je moet eerst goedbevonden zijn in de formule campus. Ook moet je een borg betalen van 2000 euro voor het geval je de wagen crashed. Dat doen we via creditcard, maar zowel die van mij als die van Peter blijken niet meer dan 1000 toe te staan per terminal. Gelukkig heb ik nog een creditcard, maar daar komen we niet tot het benodige bedrag. Na veel heen en weer gepraat, bellen met de verantwoordelijke manager en veel geprobeer met de cards, krijgen we eindelijk te horen dat het in orde is om met een lagere borg te rijden.


Met onvoldoende vloeistofdruk of slechte pomp kan je niet rijden

Eerst dus naar een kamertje waar onze bloeddruk en polsslag gemeten word. Met een perfecte 120/80 en 60 slagen per minuut op mijn papiertje hebben we een korte cursus over de bediening en de training die we gaan doen. Uiteindelijk kan ik dan de race-spullen ophalen en me verkleden. Tegen verwachting past de grootste maat race-overall me erg goed maar de bijgeleverde onderhandschoentjes en race-sokjes zijn toch wat aan de kleine kant. Ook het bekende witte hoofdmasker is wat krap en als ik mijn helm opzet kan ik maar nauwelijks mijn bril weer opzetten. Maar uiteindelijk staan we dan toch in de zengende hitte als echte coureurs uitgedost op de start-grid. In dit pak blijken we gelijk beroemd, want enige Chinese toeristen trotseren de bewaking om naast ons gefotografeerd te worden.


Daar staan ze dan. Het Micronas race-team

In de racewagens, met een volledige crew om me heen en zelfs een parasol boven mijn hoofd wachten we dan op de start van de eerste oefening. Rechtuit gassen, opschakelen van 1 tot 4 en dan kranig remmen aan het eind van het rechte stuk. Dan keren en aan de andere kant weer hetzelfde. De motoren worden gestart en ik zie even later Peter, nog wat hotsend, voor mij wegracen. Als hij aan de andere kant keert, mag ik van start en met hoge toeren knal ik van mijn plek en schakel op en op tot ik aan het eind van het rechte stuk ben. Deze karretjes trekken werkelijk beresnel op en remmen ook net zo dapper. In een vrij kort stukje kom je zo vrij znel weer tot stilstand. DIt is geweldig en we herhalen de oefening vele malen met soms wat tips van de instructeur over schakelen, zo laat mogelijk ontkoppelen en vooral stevig remmen. De versnellingen zitten vrij dicht naast elkaar maar na wat oefening krijg ik hem altijd in de juiste.


Klaar op de start-grid met natuurlijk een parasolletje

Halverwege de tijd, blijkt de wagen van Peter wat problemen te hebben en net zoals op de kartbaan is er al een clubje monteurs in de pits bezig de T-Car in orde te brengen. We rusten wat uit, drinken wat en uiteindelijk blijkt de monteur op de baan zijn ANWB cursus met goed gevolg te hebben afgelegd, want hij heeft hem weer aan de praat. Daar gaan we dus weer voor enige rondje brullend over een voor de rest totaal leeg circuit. Normaal doe je dit voor het hele uur maar we hebben de instructeur zover gekregen dat we ook nog twee rondjes over het hele circuit kunnen toeren. Hij kruipt in de safety-car en wij moeten dus achter hem blijven.


Vol vertrouwen scheuren we over het circuit

Nu dacht ik dat dat een rustig rondje zou worden, maar die safety-car blijkt aardig wat paarden onder de motorkap te hebben. Het eerste rondje gaat redelijk snel en op het lange rechte onderste stuk van het circuit (het circuit heeft de vorm van de 'Shang' karakter als in de Chinese naam van Shanghai), probeert hij toch weg te trekken van ons. Natuurlijk vergeefse moeite want we geven gewoon meer gas, hoog toerend in zijn 5e versnelling. De wegligging van deze karretjes is erg goed en het gaat toch razend snel op het rechte eind. Gierend wind langs en tegen je helm en lege tribunes die voorbij flitsen. Het tweede rondje gaat zelfs nog sneller en ook de bochten nemen we met meer vertrouwen en snelheid. Maar ja, aan alle fun komt een einde en ik eindig als eerste. Natuurlijk niet moeilijk als je elkaar niet in mag halen.


Gedaan met de pret. Zwetende koppen vers uit de cockpit

Nog nagenietend dobberen Peter en ik wat later in het zwembad van zijn campus. Dit was een geweldige dag en we hebben besloten dat dit een Shanghainese traditie wordt voor verjaardagen. Ik ben in november jarig, na de formule 1 race in oktober in Shanghai en dan zou volgens de instructeur, formule 1 racen voor ons mogelijk moeten zijn. Ik kijk er voor het eerst weer eens naar uit om weer een jaartje ouder te worden.

[ 2 reacties ] ( 255 keer bekeken )   |  permalink  |   ( 3 / 4676 )

Back Next