vrijdag, 19 augustus, 2005, 22:25
We hadden het tripje naar Hangzhou en Xi Hu (West Lake) al een week verschoven want onze auto moest onder de hamer voor een jaarlijkse beurt. Vlak voor het weekend was er sprake van dat we ook dit weekend niet zouden gaan, want de chauffeur van Wayne was ziek. Doch, vrijdagavond bleek de chauffeur (Mr. Li) al weer wat beter en we besluiten dan toch maar te gaan, al was het wel in de middag pas. Gepakt en met wat mondvoorraad voor onderweg, want het is toch zo'n twee en een half uur kachelen, staan we, Mio, Snezena en ik, paraat bij de ingang van het apartementen complex. We verwachten onze Mianbaoche (MPV), maar Mr. Zen komt met een personenauto. Wayne's Mianbaoche moest dit weekend onder de hamer en omdat hij met zijn vrouw Sofia, twee kinderen Dora en Andrew en zijn beide schoonouders reist, was het wat handiger als hij de MPV nam. Onze chauffeur rijd normaal als een jekko met de MPV, maar met een gewone personenauto onder zich, komt hij pas echt los. Zigzaggend tussen bussen en vrachtwagens door die op een afstand van elkaar rijden waar ik nog moeite mee zou hebben tijdens stilstaand file parkeren, scheuren we met een vaartje van 140 km per uur over de snelweg. Soms een vluchtstrookje en zo af en toe een hobbel die iedereen meer dan een decimeter van zijn stoel laat loskomen. De dollemansrit eindigt bij het tolplein waar een enorme rijen staan voor alle poortjes. Ik bereid me al voor op een relaxed kwartiertje wachten, maar onze chauffeur heeft al gauw een oplossing. Hij neemt een rechter poortje waar een hoop vrachtwagens en bussen voor staan, rijd recht langs de hele rij en steekt dan de auto met zijn neus tussen de eerste twee vrachtwagens, die niet anders kunnen dan hem ertussen te laten. Als je dit in Nederland probeert, lig je wellicht met een gebroken neus te bloeden op straat.
Deze bak water heet Xi Hu (west meer)
Uiteindelijk bereiken we Hangzhou en gaan eerst maar eens op weg naar het hotel. Wayne heeft het uitgekozen, dus stappen we weer een enorm 5 sterren Sheriton hotel binnen met een lobby als het Gelredome en meubilair als het Witte Huis. Maar het is prachtig gelegen direct aan de oever van het Xi Hu meer. Als ik dan ook uit mijn kamerraam kijk, kijk ik uit op een prachtige bouwput en oude barakken. Natuurlijk zit ik weer aan de verkeerde kant. Al direct verzamelen we weer beneden om direct eens rond te kijken over het meer. In het meer zijn enkele eilandjes die druk bezocht worden door voornamelijk Chinese toeristen. Bootjes varen af en aan om mensen naar en van de eilandjes te brengen. Op een van de eilandjes is een soort klooster te bewonderen en op een ander zijn vier kleine meertjes. De laatste heet Yue Yang Dao (Maan Spiegel Eiland) omdat je in de meertjes de maan kan zien. Deze eilandjes zullen we morgen bezoeken. Eerst lopen we wat langs de oever om een restaurantje te zoeken. We hebben al wat honger gekregen.
Langs de oever zijn diverse kunstobjecten geplaatst met bij elk object een agentje om een oogje in het zeil te houden. Niet dat er iemand met een bronzen paard op ware grootte vandoor zal gaan, maar je mag er ook niet op zitten. Ook is er een plein met een relief op de grond wat de plattegrond van Hangzhou was enkele honderden jaren geleden. Heel herkenbaar zijn de muren om de stad en de grachtjes. Er is echter niet zoveel meer van over. Een beetje meer van de oever vandaan vinden we een leuk restaurantje. Het is nogal roemoerig en ze hebben maar een kleine tafel. Onze Mr. Zen heeft echter boven privekamers gezien wat vaak het geval is in Chinese restaurants en we begeven ons dus met het hele gevolg naar boven. Hangzhou staat bekend om het goede eten en soms een beetje pittig met behoorlijk wat pepers. Normaal eet ik om die killer-spiezen heen, maar met de soep is dat wat moeilijk. Hoestend en proestend maak ik stoer met tranende ogen het kommetje leeg terwijl de rest lachend toekijkt. Het eten is echter verder erg goed en voldaan verlaten we later de tent.
Plattegrond van Hangzhou bij nacht
Terwijl het gezinnetje de kamers gaan opzoeken, lopen Mio, Snezena en ik nog even de andere kant op langs de oever. Daar komen we terecht op een gezellig terrasje aan de oever en nemen we voor de verandering maar eens wat koffie. Een tweepersoons bandje brengt wat muziek ten gehore en tot mijn verbazing zetten de hit Mr. Blue in. Je weet wel, van die zanger met AIDS. Na een druk gesprek over kaarten, toestand in de wereld, China en olie, wat fruit en enkel biertjes wordt het tijd om maar eens terug te gaan naar het hotel. Mio en ik nemen in de lobby nog een slaapmutsje en babbelen we nog wat verder over zaken en strategy tot het voor ons ook genoeg is geweest.
[ reactie toevoegen ] | permalink |
( 3 / 4966 )zondag, 31 juli, 2005, 10:22
Een beetje later uit bed, maar dat geeft niet want vandaag staat de Verboden Stad op het programma en dat is vlak naast de deur. Miodrag en Schnezena zijn er al en Peter en ik vertrekken wat later om hen daar te ontmoeten. De ingang is door de poort met het bekende grote portret van Mao erboven. De poort leid onder het paleis naar een groot plein met aan de overkant weer een groot paleis met poorten eronder. Als we uiteindelijk door deze poort zijn gegaan, zijn we weer op een groot plein met een paleis aan de overkant. Aan de twee zijkanten zien we lange rijen met zwetende mensen. Dat kan niet anders dan de loketjes zijn om een kaartje te kopen. Een kaartje kost 60 yuan en is dus niet zo duur. Het zwaarste is in de zengende hitte in de rij staan om dat stukje papier op te pikken. Uiteindelijk kunnen we dus met onze zuurverdiende kaartjes door de poort, of beter gezegd, tunnel onder het derde paleis.
Pleinen, paleizen, tunnels, pleinen, paleizen, pleinen, tunnels ...
Aan de andere kant bevind zich een enorm verrassend uitzicht. Een groot plein met aan de overkant een ander groot paleis en tunnels eronderdoor. Ik geloof niet dat de Chinezen veel kans maken op de originaliteitsprijs. En je zult niet geloven wat aan zich aan de andere kant van dat grote paleis bevind. Jawel, een groot plein met weer een ander paleis aan de overkant. In ieder geval zijn we binnen en in de mensenmassa moeten we maar eens op zoek naar Miodrag en Schnezena. Lang leve de mobiele telefoon, maar als we vragen waar ze zijn begint de ellende. Miodrag zegt dat hij staat bij een groot plein met aan beide kanten een paleis. Dat kan dus overal zijn in de Verboden Stad. Ik denk dat de opzet is om de vijand enorm te verwarren zodra ze binnen de muren van dit enorme complex binnengedrongen waren. Ik zie al de chaotisch door elkaar heen rennende vijandelijke soldaten op zoek naar hun eigen peleton.
Uitzicht over pleinen en paleizen (achter die bos toeristen)
Uiteindelijk hebben we met hulp van een kaart bepaald dat we ons in het Taihe (Supreme Harmony) paleis bevinden. Wij blijven dus daar en Mio en Schnezena komen naar ons toe. Nu is het alleen nog zaak elkaar niet te missen in deze maar voortdenderende stroom toeristen. Stroomopwaarts zie ik uiteindelijk het bekende hoofd van Mio boven de massa uitsteken en we zwemmen door de menigte naar hem toe. Hij heeft een kastje om zijn nek die allerlei wetenswaardigheden vertelt als je in de buurt van een paleis of een ander belangrijk object komt. Ook geeft het kastje met een kaartje met lampjes aan waar je bent. Dat hadden die oude legers moeten hebben.
Zo lopen we dus rond en bekijken het paleis van de "Imperor", zijn tuin en paviljoentjes.
Klein paleisje die niet op de ANWB routekaart stond
Op de grote pleinen staan ook zogenaamde rookpotten waar waarschijnlijk opium in verbrand werd, zodat de mensen zich nogal high voelen de hele dag. Het verklaart tevens het onstaan van wilde ideeen als een enorme muur bouwen om dat stelletje Mongolen uit het noorden tegen te houden. We bezoeken ook nog wat andere plekken die niet zo erg op de route liggen. Lekker rustig met weinig mensen. Het meest bijzondere is we de Starbuck's koffiebar die zich in de Verboden Stad bevind. Die Amerikanen weten toch overal door te dringen.
Starbuck's is ook al hier. Nu nog in de Tai Mahal en de Sint Pieter
Na de Verboden Stad is het al weer tijd om ons naar het vliegveld te begeven. Na een hoop gedoe bij de controles en wachten bij de gate zitten we dan eindelijk klaar voor de vlucht naar huis. Echter vanwege slecht weer tussen Beijing en Shanghai moeten we een uur wachten voordat we kunnen opstijgen. Nou ja, daar kan dan ook niemand wat aan doen. Naast dat een zakelijk een geslaagde trip was, was het ook een leuk bezoek aan Beijing.
[ 1 reactie ] ( 51 keer bekeken ) | permalink |
( 3 / 5422 )zaterdag, 30 juli, 2005, 10:12
's Morgens staat op tijd de bus klaar om ons naar de Chinese Muur te brengen. Het is een 24 personen bus en we zijn maar met z'n tienen, dus kan ik heerlijk achterin nog wat uitslapen. Peter heeft van de vorige dag een behoorlijke kater overgehouden en gaat niet mee. Het is een rit van ongeveer twee en een half uur door het toch nog drukke zaterdag verkeer. We gaan niet naar een van de twee meest bezochte plaatsen omdat we graag de muur zien en niet een zee van touristen. Aangekomen blijkt het dan ook erg rustig op deze plek.
Wij verkopen geen bananen, bananen, meneer
Er zijn twee kabelbaantjes die je naar de muur brengen. De muur ligt altijd boven op de berg, zodat je behoorlijk in het voordeel bent. Zo kan niemand op de muur kijken en schieten en de Mongolen moesten eerst een lange weg klimmen voordat ze vermoeit aan het gevecht bij de muur konden beginnen. Na tussen alle stalletjes met drinken, eten en souveniertjes doorgeslenterd te zijn, stappen we in de kabelbaan die ons een paar honderd meter hoger brengt.
Het kabelbaantje geeft mooi uitzicht op de Chinese Muur
De muur is hier wat gerestaureerd, zodat er mensen op kunnen lopen. In de verte zie je oude delen waar de bomen al weer bezit hebben genomen van dit indrukwekkende bouwwerk. Je kan je niet voorstellen hoe de Chinezen al die stenen naar boven hebben gesjouwd en deze muur op het topje van de bergrug geplaatst hebben. En dat dan over duizenden kilometers lengte. De muur is verdeeld in segmenten, verbonden met elkaar door torentjes. Elk segment heeft aan Chinese kant een ingang om op de muur te komen en de torentjes werden vroeger bewoond door de wachters die dag en nacht de andere zijde in de gaten hielden. Na op en neer op de muur gelopen en van de spectaculaire uitzichten genoten te hebben, is het wel weer eens tijd om naar beneden te gaan.
Het uitzicht is verbazingwekkend. En geen toeristen dit keer
Op de weg naar beneden, koop ik nog maar een T-shirt met de opdruk: "I have climbed the Great Wall". Nu maar afwachten hoe lang de opdruk blijft zitten na enkel keren wassen. Volgense Chinese traditie ben je geen echte man als je de Chinese Muur niet hebt beklommen. Nu denk ik dus een echte man te zijn geworden, maar men vertelt mij ook dat je geen echte man bent tot je de Gele Rivier hebt gezien. Dus ik heb nog wat te doen. Wellicht volgt na de Gele Rivier weer een nieuwe opdracht die eerst voltooid moet worden. Logisch dat hier zo weinig echte mannen rondlopen. Bij de parkeerplaats is een restaurantje waar we met zijn allen een lekker hapje eten. Het klimmen heeft ons toch wel wat hongerig gemaakt. Dan is het wel weer tijd voor de rit terug.
Met je rug tegen de muur. Dora geniet er duidelijk van
's Avonds ga ik samen met Peter, die al weer wat opgeklaard is, maar eens een filmpje pakken. Het plan is om Qi Tian (Zeven Zwaarden) te gaan bekijken wat een erg populaire Kung-Fu film hier is. De bioscoop is op de vijfde verdieping in een drukke winkelstraat om de hoek van het Hotel. De stoelen zijn comfortabel maar een beetje laag bij de grond en dan krijg je altijd kramp in je billen. De film is prachtig met mooie camera-shots, landschappen en speciale effecten en hoewel we maar een beetje begrijpen van het Mandarijn wat er gesproken wordt, kunnen we het verhaal toch redelijk volgen.
Als we buiten komen blijkt het behoorlijk te onweren en de regen valt in pijpestelen uit de hemel. Het is nog steeds erg warm en een drankje bij een van de dranktentjes op straat doet een mens goed. Dan pakken we maar een taxi om richting hotel te vertrekken. Alweer een geslaagde dag met vele nieuwe ervaringen.
[ reactie toevoegen ] | permalink |
( 3 / 5355 )vrijdag, 29 juli, 2005, 10:05
Na een goede nacht geslapen te hebben en een ontbijtje van fruit en yoghurt, zijn we weer op weg naar Tsinghua. In de morgen en middag hebben we weer ontmoetingen met enige professoren. Aan het eind van de middag zijn we erg opgeschoten en hebben een hoop nieuwe inzichten. We hebben wel een beetje trek gekregen van de noeste arbeid.
Voor het oog van de gasten worden twee eenden geopereerd
Vandaag is Miodrag jarig en we gaan dus ook een speciaal dineetje aanrichten in het Chuanyude restaurant. Dit restaurant is erg bekend in Beijing vanwege de specialiteit Kaoya (geroosterde eend). We zijn met een behoorlijke groep, want ook een zus van Wayne's vrouw met kinderen neemt deel aan het festein.
Alles op het menu dat we voorgeschoteld krijgen heeft iets met eend te maken. Voorafjes worden op de draaischijf geplaatst en bestaan uit eendepoten, tong, hart, lever, niertjes, etc. Ze gooien hier dus ook niets weg. Voor het hoofdgerecht komen twee kokken, twee gegrilde eenden aansnijden. Eerst snijden ze de huid van de beestjes die op een speciale manier met een soort van kleine pannekoekjes gegeten dienen te worden. Dit schijnt het lekkerste te zijn van de eend. Uiteindelijk wordt ook het vlees genuttigd. Natuurlijk gaat alles gepaard met goede wijn, gezellige babbel, verjaardagsliedjes en komische verhalen.
Na het feestmaal gaan we terug naar het hotel. Peter en ik hebben echter nog het plan opgevat om even het Beijingse nachtleven te proeven. We vragen Wayne voor een goede locatie en nemen een taxi daarheen. De straat waar we belanden is gezellig met veel cafeetjes, live muziek en terrasjes. Grote reklameborden voor Budweiser en Heineken staan overal, maar we nemen toch maar weer gewoon een Tsingtao. Op een terrasje ontmoet ik een Belg die een rondreis aan het maken is. Leuk om weer eens wat Nederlands te kunnen praten. We nodigen een meisje die alleen aan een ander tafeltje zit, uit om bij ons te komen zitten. Ze heet Kay en vertelt gezellig over haar leven in Beijing, waar ze vandaan komt en wat ze doet. Ook vertelt ze dat er een andere uitgaansgebied is dat nog veel groter is dan deze. Dus stappen we in een taxi om daar eens te gaan kijken.
Gezellige drukte met barretjes en stappende mensen
Het uitgaansgebied bestaat uit twee kronkelstraatjes rondom een groot meer. Er zijn zo'n 180 barretjes in totaal en vele knusse terrasjes die uitkijken op het meer. Tijdens een wandeling verteld Kay nog meer over het leven in Beijing en haar geboortestad Harbin in het noorden van China. We nemen een cocktailtje, maar daar laten we het maar bij. De volgende dag gaan we naar de Chinese muur en moeten we op tijd weer in de bus zitten. Om een uur of drie in de nacht slenteren we dan ook pas het hotel weer in.
[ reactie toevoegen ] | permalink |
( 3 / 5202 )donderdag, 28 juli, 2005, 10:00
Vroeg op om op tijd op het Hongqiao vliegveld te zijn. Samen met Miodrag en Schnezena proppen we een taxi vol met onze bagage en onszelf. Het verkeer is gelukkig niet zo druk en we zijn ruim op tijd. We nemen dus maar een ontbijtje voordat we aan boord gaan. We hebben economy tickets, dus pas ik maar weer eens de oude truuc toe. Gekleed in een keurig jasje check ik erg laat in. De economy blijkt dan al volgeboekt en we krijgen business class upgrades. Dat is weer gelukt.
De vlucht verloopt prima en ik probeer nog een beetje te slapen. In Beijing gaan we eerst maar even naar het hotel om wat op te frissen voor onze eerste afspraak die middag. Wayne heeft tuin-kamers geboekt die bestaan uit een suite, serre, slaapkamer en ongeveer even grote badkamer. Ik schat dat er zo'n vijf Chinese families in kunnen wonen, zo groot.
De binnenplaats van het hotel is al een lust voor het oog
De afspraak op de Tsinghua universiteit in de middag verloopt prima en we krijgen ook nog een rondrit over de campus van een professor die bevriend is met Wayne. Ze hebben samen gestudeerd op deze nummer 1 universiteit van China. Daar heeft hij overigens ook zijn vrouw Sofia ontmoet. Normaal mogen er geen auto's op de campus en alle studenten rijden dus op fietsen. Voor een professor wordt natuurlijk een uitzondering gemaakt. Alle studenten van de Tsinghua moeten op de campus wonen in grote dormatories die er overigens nieuwe en niet slecht uitzien. Afhankelijk van het nivo van de studenten, slapen er 4, 2 of 1 student per apartement. Wayne vertelt van zijn tijd wanneer de behuizing veel slechter was en er enkel een centraal douchegebouw was in plaats van eigen douchejes.
Studenten op Tsinghua komen vanuit heel China. Elk jaar worden er 3300 nieuwe studenten toegelaten op deze nummer 1 universiteit. 100 uit elk van de 30 provincies en 300 uit Beijing. Elke provincie heeft een jaarlijkse test met soms dertigduizend deelnemers. De hoogstscorende 100 mogen dan naar Tsinghua. Dat garandeerd dus dat het leernivo van de studenten hier erg hoog is. Nu moeten ze alleen nog wat hoge kwaliteit stof te leren krijgen.
's avonds genieten we nog even van een heerlijk avondmaal in een van de restaurantjes in de buurt van het hotel wat overigens vlak naast het Tian'anmen plein en de Verboden Stad ligt. Dit zijn wel de meest bekende plekken van Beijing waar vroeger grote optochten aan de president voorbij marcheerden en met borden boven hun hoofd grote plaatjes laten zien. Wayne heeft ook een keer met zo'n optocht meegedaan. Gelukkig was hij niet degene met de tand en heeft zich ook niet verslapen.
Voor de bieb van de Tsinghua universiteit
Omdat we nogal vroeg op moesten maken we het maar niet te laat en gaan terug naar het hotel. Peter en ik wandelen nog even langs het Tian'anmen plein en zijn erg verwonderd door de enorme oppervlakte ervan. Ook eromheen lijkt het niet op het centrum van een stad van 10 miljoen mensen. In de buurt van het plein mogen namelijk geen hoge gebouwen gebouwd worden uit veiligheid voor scherpschutters.
[ reactie toevoegen ] | permalink |
( 3 / 4965 )Back Next
