Nanjing (15.10.05) 
zaterdag, 15 oktober, 2005, 10:49
Deze trip gaat naar Nanjing. 'Nan' betekent zuid en 'jing' hoofdstad, dus is Nanjing de Zuidelijke hoofdstad. 'Bei' betekent noord en het is dan ook niet moeilijk om te begrijpen wat Beijing betekent. Nanjing heeft een lange geschiedenis met ook zovele oorlogen. Zo is de stad nog steeds de officiele hoofdstad van Taiwan. Taipei is volgens China een tijdelijke hoofdstad van Taiwan welk eiland door een handvol kleine landjes als individuele staat wordt gezien. Officieel en diplomatiek wordt Taiwan echter door de meeste landen nog steeds als deel van China erkent. Het eiland bevat voornamelijk Chinezen die uit de Nanjing omgeving naar het eiland gevlucht zijn. Ook is Nanjing voor korte tijd hoofdstad van het Chinese rijk geweest. Veel historie, oude monumenten en indrukwekkende graven van belangrijke personen zijn er overal aanwezig.

Deze keer gaat onze chauffeur niet mee. Peter en ik beschikken beide over een Chinees rijbewijs en dit keer wagen we het er zelf op. Er loopt een grote 2 keer 4-baans tolweg van Shanghai naar Nanjing met de zeer originele naam: Shanghai-Nanjing Expressway. De weg is bijzonder rustig maar vergt toch enige oplettendheid. Werkzaamheden zijn zelden van te voren aangekondigd en beginnen gewoon met een rij pylonnen die plots de weg versperren. Het wordt ons dus ook al snel duidelijk waarom de meest auto's de middelste twee banen gebruiken. Dan wordt je in ieder geval minder snel verrast.

De snelweg eindigt direct in de stad die je via een grote oude poort in de stadsmuur binnen rijd. Ongeveer de helft van de behoorlijk hoge stadsmuur is nog steeds aanwezig en geeft de stad een authentiek uiterlijk. Door de stadsdrukte ploegen we naar de andere kant van de stad waar ons hotel 'Shangri La' is gelegen. Het ziet er prachtig uit, gelegen op een heuvel met drie grote ronde torens. Als wij onze reservering laten zien worden we echter verwezen naar twee saaie apartementblokken aan de andere kant van de parkeerplaats. De kamers zijn echter schoon en redelijk ruim. Een kamer voor Peter, Flo en Marie en een kamer voor het kindermeisje en Manon. Ik betrek een derde kamer op een andere verdieping. Na de bagage geloosd te hebben, wordt het tijd voor de eerste expeditie: Dr. Sun Yetsen's Mausoleum.


Zomaar een straat in Nanjing. Had Shanghai kunnen zijn

Maar eerst natuurlijk eten. Daarvoor rijden we naar het centrum, parkeren de auto en gaan op zoek naar een leuk restaurantje. Het eten is natuurlijk weer erg goed en we proeven ook de zoute eend, wat een bekend typisch Nanjing gerecht is. Marie blijft netjes zitten op haar stoel en doos bier (om een beetje hoger te zitten), maar Manon wil toch iedere keer weer lopen en gaat dan ook direct de deur uit richting de straat. Zo gaat dat nou eenmaal met kinderen in een restaurant.

Ten noord-oosten ligt tegen de stad, net buiten de stadsmuur de Zi-jin berg met vele monumenten en mausolea. Zo ook het mausoleum van de grondlegger van de Chinese staat, Dr. Sun Yetsen. Via bergweggetjes die langs de flank kronkelen bereiken we de ingang. Behalve Peter en ik zijn de anderen allemaal in slaap gesukkeld en we laten ze dan ook maar liggen. Het mausoleum ligt aan het einde van een lange laan en een behoorlijke reeks van trappen tegen de berg op. Wanneer we echter halverwege zijn, gaat Peter's telefoon en blijken de slaapmutsen wakker geworden te zijn en op weg naar ons. Met z'n allen klimmen we de lange trappen wat met een buggy lang niet meevalt. Dr. Sun is wellicht gestorven aan een hartaanval toen hij zijn eigen mausoleum beklom.


Je moet er wel wat voor doen, maar dan heb je ook een uitzicht

De top is echter de moeite waard. Het mausoleum met de tombe is niet erg indrukwekkend, maar het uitzicht op de groene omgeving en op Nanjing vanaf deze plek is verbazend. Nu gaat ook mijn telefoon en een kollega van mij belt voor wat zaken. Na wat op en neer gebel naar Europa en zo, kan ik me eindelijk weer verdiepen in de rustige omgeving. Hoewel ik hier wel veel langer zou kunnen blijven, gaan we toch maar weer naar beneden. We moeten op tijd bij het eigenlijke doel van onze reis zijn, de Nationale kampioenschappen Kung Fu.

Na in het hotel gedoucht en Manon op bed gelegd te hebben, rijden we met z'n vieren, inclusief Marie, naar de universiteit waar het evenement plaats moet vinden. We parkeren bij de ingang, maar natuurlijk blijken we een ingang geheel aan de andere kant van de campus te moeten hebben. Ook moeten we nog wachten op vrienden van Flo, die de laatste tijd Kung Fu beoefent, want zij hebben onze kaartjes. In de hal blijk ik echter een kaartje te hebben voor een geheel ander vak dan de anderen. Na heel wat heen en weer gepraat, mag ik dan toch uiteindelijk bij mijn vrienden plaatsnemen en kan het feest beginnen.

Peter en ik zijn nog een beetje sceptisch over dit hele gebeuren, maar als het eerste team zijn uitvoering doet, ebt het al gauw weg. Met nepzwaarden en speren worden allerlei gevechten vertoond waarbij de snelheid en lenigheid indrulwekkend is. Een team wordt aangemoedigd door een schreeuwer waarna een heel publieksvak tegelijkertijd iets anders schreeuwt. Ik versta het niet echt. Wellicht schreeuwen ze 'Hou je kop' naar die ene.


Een team bezig met het Oud-Chinees dwergwerpen

Ook treden er teams op zonder wapens, welke nog indrukwekkender zijn dan de bekende film Kill Bill. Mensen worden drie lichaamslengten in de lucht gegooid, draaien driemaal om hun as en belanden plat op hun rug of buik. Ze staan direct weer op en mengen zich weer in het gevecht. Ik zoek nog naar touwen en kabels, maar die zijn er toch echt niet. Geweldig! Het publiek geniet van de optredens maar begeven zich nog voordat de prijsuitreiking begint met zijn allen naar de uitgang. Beleefdheid is een schaars goed in China.

Op de weg terug naar het hotel, besluiten we nog maar even een biertje te gaan drinken in een theehuis. Marie slaapt al en die laten we dus maar in de auto liggen. Onder het genot van een Tsingtaotje babbelen we nog na over de wonderlijke vertoning die we meegemaakt hebben. Zeker de lange reis waard.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 4572 )
Kunshan (23.09.05) 
vrijdag, 23 september, 2005, 09:14
Zo nu en dan hebben we een bedrijfsuitje om een beetje te team-builden. Zo ook vandaag wanneer we rond vier uur met z'n allen in een bus kruipen richting Koshan waar een bierfestival wordt gehouden. De bus is er weer een van de Chinese kwaliteitsregel. Als het lijkt op een bus, is het een bus. Onzichtbare onderdelen als vering en airco zijn wederom vergeten in het kopieerproces. Maar we komen op de plaats van bestemming.

Onze kaartjes zijn voor een echt Oktoberfeest in een tent ingericht zoals zovele tenten in Munchen gedurende deze tijd. De hele avond kunnen we genieten van Duitse stijl voer met een beetje Chinees randje en natuurlijk liters Duits bier. Er lopen een aantal mensen rond in lederhozen, echter de meesten van de bediening dragen iets wat meer Aziatisch dan Duits lijkt.

Het feestgedruis barst los en wordt zo af en toe onderbroken door een traditioneel optreden. Zo is er een lepelklepperaar, winterhoornblazer en dansclubje. Het geheel wordt de hele avond begeleid door een echte hoempapa band op Bavariaanse wijze. Iedereen geniet met volle teugen en mijn kollega's hebben het zeer naar hun zin. Een van de tradities is het bier-duel waarbij de uitdager en uitgedaagde hun glas in een teug leeg moet drinken.


Bier zuipen is iets wat meeste culturen gemeen hebben

Gedurende de festiviteiten blijkt er ook een Chinese TV cameraploeg aanwezig te zijn die zeer aandringen op een interview met mij omdat ik wel eens op de oktoberfeesten in Munchen geweest ben. Natuurlijk krijg ik van die vage vragen voor mijn keizen als: "Hoe is het daar ?" en "Kan je het beschrijven ?". Beetje ingewikkeld voor iemand die al meer dan 5 halve liters bier achter zijn kiezen heeft, maar in mijn beleving toen maakte ik er toch een aardig verhaal van. Ik heb het niet terug gezien maar het zal wellicht lijken op een hevig bezopen lallende buitenlander die dit serieus Duits gebruik geen eer aan doet.

Ook aan alle gezelligheid komt een eind en dus ook aan deze. Nu komt natuurlijk de grootste uitdaging. Met een bus zonder vering vol met volgelopen Chinese kollega's een uur over een Chinese snelweg. Ik heb wat witte gezichten gezien gedurende de trip maar alleen een van mijn kollega's moest helaas zijn verworven bier en versnaperingen prijsgeven. Geen slechte prestatie voor mensen die doorgaans weinig bier nuttigen. Al en al een erg gezellig uitje.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 4707 )
Hangzhou (21.08.05) 
zaterdag, 20 augustus, 2005, 22:33
Uitgeslapen en vol goede zin ontmoeten we elkaar in de lobby voor een dagje Xi Hu. Aan de oever kiezen we een pontje die ons naar een eiland zal brengen. Het is niet echt een boot, maar een soort paviljoen op een vlot. Wanneer de pont volgeladen is, vertrekt het naar de eerste bestemming. Dit is een klein eiland met een oud klooster erop. Oude gebouwtjes, paviljoentjes en tuinen. Het is een wonder dat dit eilandje niet zinkt onder de massa toeristen die op het kleine eilandje gepropt worden. Een klein jongetje in Empiror kledij loopt er ook rond en trekt veel publiek die hem onderdeel van vele foto's maakt. Ook Wayne en familie is druk aan het fotograferen geslagen. Allerlei standjes en poses van familieleden op diverse belangrijke plekken worden op de ongevoelige flash-card vastgelegd.


De toerist uithangen op een paviljoenboot

Een ander veer-paviljoen-bootje brengt ons naar een ander eiland. Het eiland met de 4 meren en vele bruggetjes is mooi om te zien. In het water zwemmen vele vissen en ik koop wat popcorn om de vissen te voeren. Dora kijkt gefascineerd toe als de vissen het water opspatten om wat van de popcorn te bemachtigen. In het water groeien ook weer veel waterlelies en op de bladeren liggen vele muntjes. Als je een muntje op de bladeren gooit en het blijft liggen, ben je een gelukkig mens. Als het muntje in het water verdwijnt, ben je gedoemd om te leven met ongeluk. Ik moet dat ook maar eens proberen en mik op een een plekje met enorm veel waterleliebladeren. Het muntje blijft op de bladeren liggen. Ook Dora wil het proberen dus geef ik haar een muntje en dirigeer haar naar een plekje met veel bladeren. Ja hoor, ze heeft ook geluk. Echter, ze begrijpt niet dat je moet stoppen als je geluk hebt en wil nog een muntje proberen. Dat gaat helaas mis en beteuterd staart ze in het water. Weer een levensles geleerd.


Zigzag bruggetjes overladen met toeristen vind je overal

Een laatste tochtje met een boot brengt ons weer naar de oever van het meer. Er is daar een mooi groot park wat we maar eens gaan bewonderen. De kleine Andrew is moe en Sofia en haar ouders gaan naar het hotel om de chauffeurs en autos te halen. Wij duiken het park in. Dora is nog vol energie en wil slingeren, ronddraaien, hangen en spelen tot wij oudjes moe en versleten zijn. Het park is erg mooi met rotstuintjes, vijvers met paviljoentjes en bruggetjes, bomen en zelfs wat dieren. Bij een weilandje met pauwen zit een mannetje voer te verkopen wat je dan vervolgens aan de pauwen kan voeren. Dat is een handige en goedkope manier om dieren te houden. Aan de uitgang van het park staan de auto's te wachten. Zoals gewoonlijk, kriskras op het voetpad geparkeerd zodat moeders met kinderen over de straat moeten om voorbij te gaan. Die chauffeurs kunnen nog wel wat instructies gebruiken.


Leuk ideetje voor eigen huis en tuin

De ouders van Sofia willen nog een tempeltuin bezoeken met een rotswand waarin vele boeddha's zijn gebeeldhouwd. Dit is heel bijzonder want de laatste keer dat zij daar waren was op hun huwelijksreis precies 45 jaar geleden. De Li familie met de kinderen blijven achter bij de auto en Mio, Snezena en ik begeleiden de oudjes naar de rots-tempels. Erg indrukwekkend en ook erg verwarrend zijn de smalle paadjes die tegen de rotswand geplakt zijn en omhoog en omlaag gaan. Vaak smal en zeker gevaarlijk zonder leuning of iets. We zijn er nog niet tien minuten of we zijn het oude echtpaar al kwijt. We kijken rond en zoeken de paden af, maar ze lijken verdwenen. Ik check toch maar even de bosjes of ze daar niet hun huwelijksfeest liggen te vieren. De laatste tactiek is dus maar om opzichtig langs het pad te gaan zitten en te wachten tot zij ons zien. Wij vallen toch een stuk meer op tussen de Chinezen dan zij. Dat werkt en even later zijn we weer verenigd. De oude moeder spreekt een beetje Engels en vertelt ons wat over haar herinneringen, kinderen en de nostalgie van de rots-tempels. De oude vader spreekt enkel Chinees en met mijn nog gebrekkig Mandarijn kan ik toch een klein gesprekje aanknopen. Erg veel diepgang heeft het natuurlijk niet.


Behoorlijke klus om zo'n dikke boeddha uit steen te hakken

Voor de late lunch gaan we naar een restaurantje tussen de theeplantages. Als goed gebruik inspecteert Mr. Zen, onze chauffeur, de keuken en als hij groen licht geeft gaan we op het dakterras zitten om wat te bestellen. Als eerste krijgen we groene thee die geplukt is in april. Dat is de eerste pluk sappige blaadjes van het jaar en is dan ook erg duur. Het wordt hier in de volksmond maagdenthee genoemd. De thee die in de zomer geplukt wordt heet huisvrouwenthee en die van in het najaar, grootmoederthee. De thee smaakt goed, maar ik ben niet zo'n thee-expert en kan niet beoordelen of deze thee nou zoveel strakker smaakt. Het eten is weer gevarieerd en smaakt erg goed. Vooral de kippesoep doet het erg goed bij mij. Na het eten is het al weer redelijk laat en we besluiten een laatste rondje rond het meer te rijden voordat we weer terug naar Shanghai crossen.

[ 1 reactie ] ( 83 keer bekeken )   |  permalink  |   ( 3 / 4997 )
Hangzhou (20.08.05) 
vrijdag, 19 augustus, 2005, 22:25
We hadden het tripje naar Hangzhou en Xi Hu (West Lake) al een week verschoven want onze auto moest onder de hamer voor een jaarlijkse beurt. Vlak voor het weekend was er sprake van dat we ook dit weekend niet zouden gaan, want de chauffeur van Wayne was ziek. Doch, vrijdagavond bleek de chauffeur (Mr. Li) al weer wat beter en we besluiten dan toch maar te gaan, al was het wel in de middag pas. Gepakt en met wat mondvoorraad voor onderweg, want het is toch zo'n twee en een half uur kachelen, staan we, Mio, Snezena en ik, paraat bij de ingang van het apartementen complex. We verwachten onze Mianbaoche (MPV), maar Mr. Zen komt met een personenauto. Wayne's Mianbaoche moest dit weekend onder de hamer en omdat hij met zijn vrouw Sofia, twee kinderen Dora en Andrew en zijn beide schoonouders reist, was het wat handiger als hij de MPV nam. Onze chauffeur rijd normaal als een jekko met de MPV, maar met een gewone personenauto onder zich, komt hij pas echt los. Zigzaggend tussen bussen en vrachtwagens door die op een afstand van elkaar rijden waar ik nog moeite mee zou hebben tijdens stilstaand file parkeren, scheuren we met een vaartje van 140 km per uur over de snelweg. Soms een vluchtstrookje en zo af en toe een hobbel die iedereen meer dan een decimeter van zijn stoel laat loskomen. De dollemansrit eindigt bij het tolplein waar een enorme rijen staan voor alle poortjes. Ik bereid me al voor op een relaxed kwartiertje wachten, maar onze chauffeur heeft al gauw een oplossing. Hij neemt een rechter poortje waar een hoop vrachtwagens en bussen voor staan, rijd recht langs de hele rij en steekt dan de auto met zijn neus tussen de eerste twee vrachtwagens, die niet anders kunnen dan hem ertussen te laten. Als je dit in Nederland probeert, lig je wellicht met een gebroken neus te bloeden op straat.


Deze bak water heet Xi Hu (west meer)

Uiteindelijk bereiken we Hangzhou en gaan eerst maar eens op weg naar het hotel. Wayne heeft het uitgekozen, dus stappen we weer een enorm 5 sterren Sheriton hotel binnen met een lobby als het Gelredome en meubilair als het Witte Huis. Maar het is prachtig gelegen direct aan de oever van het Xi Hu meer. Als ik dan ook uit mijn kamerraam kijk, kijk ik uit op een prachtige bouwput en oude barakken. Natuurlijk zit ik weer aan de verkeerde kant. Al direct verzamelen we weer beneden om direct eens rond te kijken over het meer. In het meer zijn enkele eilandjes die druk bezocht worden door voornamelijk Chinese toeristen. Bootjes varen af en aan om mensen naar en van de eilandjes te brengen. Op een van de eilandjes is een soort klooster te bewonderen en op een ander zijn vier kleine meertjes. De laatste heet Yue Yang Dao (Maan Spiegel Eiland) omdat je in de meertjes de maan kan zien. Deze eilandjes zullen we morgen bezoeken. Eerst lopen we wat langs de oever om een restaurantje te zoeken. We hebben al wat honger gekregen.

Langs de oever zijn diverse kunstobjecten geplaatst met bij elk object een agentje om een oogje in het zeil te houden. Niet dat er iemand met een bronzen paard op ware grootte vandoor zal gaan, maar je mag er ook niet op zitten. Ook is er een plein met een relief op de grond wat de plattegrond van Hangzhou was enkele honderden jaren geleden. Heel herkenbaar zijn de muren om de stad en de grachtjes. Er is echter niet zoveel meer van over. Een beetje meer van de oever vandaan vinden we een leuk restaurantje. Het is nogal roemoerig en ze hebben maar een kleine tafel. Onze Mr. Zen heeft echter boven privekamers gezien wat vaak het geval is in Chinese restaurants en we begeven ons dus met het hele gevolg naar boven. Hangzhou staat bekend om het goede eten en soms een beetje pittig met behoorlijk wat pepers. Normaal eet ik om die killer-spiezen heen, maar met de soep is dat wat moeilijk. Hoestend en proestend maak ik stoer met tranende ogen het kommetje leeg terwijl de rest lachend toekijkt. Het eten is echter verder erg goed en voldaan verlaten we later de tent.


Plattegrond van Hangzhou bij nacht

Terwijl het gezinnetje de kamers gaan opzoeken, lopen Mio, Snezena en ik nog even de andere kant op langs de oever. Daar komen we terecht op een gezellig terrasje aan de oever en nemen we voor de verandering maar eens wat koffie. Een tweepersoons bandje brengt wat muziek ten gehore en tot mijn verbazing zetten de hit Mr. Blue in. Je weet wel, van die zanger met AIDS. Na een druk gesprek over kaarten, toestand in de wereld, China en olie, wat fruit en enkel biertjes wordt het tijd om maar eens terug te gaan naar het hotel. Mio en ik nemen in de lobby nog een slaapmutsje en babbelen we nog wat verder over zaken en strategy tot het voor ons ook genoeg is geweest.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 4958 )
Beijing (31.07.05) 
zondag, 31 juli, 2005, 10:22
Een beetje later uit bed, maar dat geeft niet want vandaag staat de Verboden Stad op het programma en dat is vlak naast de deur. Miodrag en Schnezena zijn er al en Peter en ik vertrekken wat later om hen daar te ontmoeten. De ingang is door de poort met het bekende grote portret van Mao erboven. De poort leid onder het paleis naar een groot plein met aan de overkant weer een groot paleis met poorten eronder. Als we uiteindelijk door deze poort zijn gegaan, zijn we weer op een groot plein met een paleis aan de overkant. Aan de twee zijkanten zien we lange rijen met zwetende mensen. Dat kan niet anders dan de loketjes zijn om een kaartje te kopen. Een kaartje kost 60 yuan en is dus niet zo duur. Het zwaarste is in de zengende hitte in de rij staan om dat stukje papier op te pikken. Uiteindelijk kunnen we dus met onze zuurverdiende kaartjes door de poort, of beter gezegd, tunnel onder het derde paleis.


Pleinen, paleizen, tunnels, pleinen, paleizen, pleinen, tunnels ...

Aan de andere kant bevind zich een enorm verrassend uitzicht. Een groot plein met aan de overkant een ander groot paleis en tunnels eronderdoor. Ik geloof niet dat de Chinezen veel kans maken op de originaliteitsprijs. En je zult niet geloven wat aan zich aan de andere kant van dat grote paleis bevind. Jawel, een groot plein met weer een ander paleis aan de overkant. In ieder geval zijn we binnen en in de mensenmassa moeten we maar eens op zoek naar Miodrag en Schnezena. Lang leve de mobiele telefoon, maar als we vragen waar ze zijn begint de ellende. Miodrag zegt dat hij staat bij een groot plein met aan beide kanten een paleis. Dat kan dus overal zijn in de Verboden Stad. Ik denk dat de opzet is om de vijand enorm te verwarren zodra ze binnen de muren van dit enorme complex binnengedrongen waren. Ik zie al de chaotisch door elkaar heen rennende vijandelijke soldaten op zoek naar hun eigen peleton.


Uitzicht over pleinen en paleizen (achter die bos toeristen)

Uiteindelijk hebben we met hulp van een kaart bepaald dat we ons in het Taihe (Supreme Harmony) paleis bevinden. Wij blijven dus daar en Mio en Schnezena komen naar ons toe. Nu is het alleen nog zaak elkaar niet te missen in deze maar voortdenderende stroom toeristen. Stroomopwaarts zie ik uiteindelijk het bekende hoofd van Mio boven de massa uitsteken en we zwemmen door de menigte naar hem toe. Hij heeft een kastje om zijn nek die allerlei wetenswaardigheden vertelt als je in de buurt van een paleis of een ander belangrijk object komt. Ook geeft het kastje met een kaartje met lampjes aan waar je bent. Dat hadden die oude legers moeten hebben.
Zo lopen we dus rond en bekijken het paleis van de "Imperor", zijn tuin en paviljoentjes.


Klein paleisje die niet op de ANWB routekaart stond

Op de grote pleinen staan ook zogenaamde rookpotten waar waarschijnlijk opium in verbrand werd, zodat de mensen zich nogal high voelen de hele dag. Het verklaart tevens het onstaan van wilde ideeen als een enorme muur bouwen om dat stelletje Mongolen uit het noorden tegen te houden. We bezoeken ook nog wat andere plekken die niet zo erg op de route liggen. Lekker rustig met weinig mensen. Het meest bijzondere is we de Starbuck's koffiebar die zich in de Verboden Stad bevind. Die Amerikanen weten toch overal door te dringen.


Starbuck's is ook al hier. Nu nog in de Tai Mahal en de Sint Pieter

Na de Verboden Stad is het al weer tijd om ons naar het vliegveld te begeven. Na een hoop gedoe bij de controles en wachten bij de gate zitten we dan eindelijk klaar voor de vlucht naar huis. Echter vanwege slecht weer tussen Beijing en Shanghai moeten we een uur wachten voordat we kunnen opstijgen. Nou ja, daar kan dan ook niemand wat aan doen. Naast dat een zakelijk een geslaagde trip was, was het ook een leuk bezoek aan Beijing.

[ 1 reactie ] ( 51 keer bekeken )   |  permalink  |   ( 3 / 5414 )

Back Next