Beijing (31.07.05) 
zondag, 31 juli, 2005, 10:22
Een beetje later uit bed, maar dat geeft niet want vandaag staat de Verboden Stad op het programma en dat is vlak naast de deur. Miodrag en Schnezena zijn er al en Peter en ik vertrekken wat later om hen daar te ontmoeten. De ingang is door de poort met het bekende grote portret van Mao erboven. De poort leid onder het paleis naar een groot plein met aan de overkant weer een groot paleis met poorten eronder. Als we uiteindelijk door deze poort zijn gegaan, zijn we weer op een groot plein met een paleis aan de overkant. Aan de twee zijkanten zien we lange rijen met zwetende mensen. Dat kan niet anders dan de loketjes zijn om een kaartje te kopen. Een kaartje kost 60 yuan en is dus niet zo duur. Het zwaarste is in de zengende hitte in de rij staan om dat stukje papier op te pikken. Uiteindelijk kunnen we dus met onze zuurverdiende kaartjes door de poort, of beter gezegd, tunnel onder het derde paleis.


Pleinen, paleizen, tunnels, pleinen, paleizen, pleinen, tunnels ...

Aan de andere kant bevind zich een enorm verrassend uitzicht. Een groot plein met aan de overkant een ander groot paleis en tunnels eronderdoor. Ik geloof niet dat de Chinezen veel kans maken op de originaliteitsprijs. En je zult niet geloven wat aan zich aan de andere kant van dat grote paleis bevind. Jawel, een groot plein met weer een ander paleis aan de overkant. In ieder geval zijn we binnen en in de mensenmassa moeten we maar eens op zoek naar Miodrag en Schnezena. Lang leve de mobiele telefoon, maar als we vragen waar ze zijn begint de ellende. Miodrag zegt dat hij staat bij een groot plein met aan beide kanten een paleis. Dat kan dus overal zijn in de Verboden Stad. Ik denk dat de opzet is om de vijand enorm te verwarren zodra ze binnen de muren van dit enorme complex binnengedrongen waren. Ik zie al de chaotisch door elkaar heen rennende vijandelijke soldaten op zoek naar hun eigen peleton.


Uitzicht over pleinen en paleizen (achter die bos toeristen)

Uiteindelijk hebben we met hulp van een kaart bepaald dat we ons in het Taihe (Supreme Harmony) paleis bevinden. Wij blijven dus daar en Mio en Schnezena komen naar ons toe. Nu is het alleen nog zaak elkaar niet te missen in deze maar voortdenderende stroom toeristen. Stroomopwaarts zie ik uiteindelijk het bekende hoofd van Mio boven de massa uitsteken en we zwemmen door de menigte naar hem toe. Hij heeft een kastje om zijn nek die allerlei wetenswaardigheden vertelt als je in de buurt van een paleis of een ander belangrijk object komt. Ook geeft het kastje met een kaartje met lampjes aan waar je bent. Dat hadden die oude legers moeten hebben.
Zo lopen we dus rond en bekijken het paleis van de "Imperor", zijn tuin en paviljoentjes.


Klein paleisje die niet op de ANWB routekaart stond

Op de grote pleinen staan ook zogenaamde rookpotten waar waarschijnlijk opium in verbrand werd, zodat de mensen zich nogal high voelen de hele dag. Het verklaart tevens het onstaan van wilde ideeen als een enorme muur bouwen om dat stelletje Mongolen uit het noorden tegen te houden. We bezoeken ook nog wat andere plekken die niet zo erg op de route liggen. Lekker rustig met weinig mensen. Het meest bijzondere is we de Starbuck's koffiebar die zich in de Verboden Stad bevind. Die Amerikanen weten toch overal door te dringen.


Starbuck's is ook al hier. Nu nog in de Tai Mahal en de Sint Pieter

Na de Verboden Stad is het al weer tijd om ons naar het vliegveld te begeven. Na een hoop gedoe bij de controles en wachten bij de gate zitten we dan eindelijk klaar voor de vlucht naar huis. Echter vanwege slecht weer tussen Beijing en Shanghai moeten we een uur wachten voordat we kunnen opstijgen. Nou ja, daar kan dan ook niemand wat aan doen. Naast dat een zakelijk een geslaagde trip was, was het ook een leuk bezoek aan Beijing.

[ 1 reactie ] ( 51 keer bekeken )   |  permalink  |   ( 3 / 5414 )
Beijing (30.07.05) 
zaterdag, 30 juli, 2005, 10:12
's Morgens staat op tijd de bus klaar om ons naar de Chinese Muur te brengen. Het is een 24 personen bus en we zijn maar met z'n tienen, dus kan ik heerlijk achterin nog wat uitslapen. Peter heeft van de vorige dag een behoorlijke kater overgehouden en gaat niet mee. Het is een rit van ongeveer twee en een half uur door het toch nog drukke zaterdag verkeer. We gaan niet naar een van de twee meest bezochte plaatsen omdat we graag de muur zien en niet een zee van touristen. Aangekomen blijkt het dan ook erg rustig op deze plek.


Wij verkopen geen bananen, bananen, meneer

Er zijn twee kabelbaantjes die je naar de muur brengen. De muur ligt altijd boven op de berg, zodat je behoorlijk in het voordeel bent. Zo kan niemand op de muur kijken en schieten en de Mongolen moesten eerst een lange weg klimmen voordat ze vermoeit aan het gevecht bij de muur konden beginnen. Na tussen alle stalletjes met drinken, eten en souveniertjes doorgeslenterd te zijn, stappen we in de kabelbaan die ons een paar honderd meter hoger brengt.


Het kabelbaantje geeft mooi uitzicht op de Chinese Muur

De muur is hier wat gerestaureerd, zodat er mensen op kunnen lopen. In de verte zie je oude delen waar de bomen al weer bezit hebben genomen van dit indrukwekkende bouwwerk. Je kan je niet voorstellen hoe de Chinezen al die stenen naar boven hebben gesjouwd en deze muur op het topje van de bergrug geplaatst hebben. En dat dan over duizenden kilometers lengte. De muur is verdeeld in segmenten, verbonden met elkaar door torentjes. Elk segment heeft aan Chinese kant een ingang om op de muur te komen en de torentjes werden vroeger bewoond door de wachters die dag en nacht de andere zijde in de gaten hielden. Na op en neer op de muur gelopen en van de spectaculaire uitzichten genoten te hebben, is het wel weer eens tijd om naar beneden te gaan.


Het uitzicht is verbazingwekkend. En geen toeristen dit keer

Op de weg naar beneden, koop ik nog maar een T-shirt met de opdruk: "I have climbed the Great Wall". Nu maar afwachten hoe lang de opdruk blijft zitten na enkel keren wassen. Volgense Chinese traditie ben je geen echte man als je de Chinese Muur niet hebt beklommen. Nu denk ik dus een echte man te zijn geworden, maar men vertelt mij ook dat je geen echte man bent tot je de Gele Rivier hebt gezien. Dus ik heb nog wat te doen. Wellicht volgt na de Gele Rivier weer een nieuwe opdracht die eerst voltooid moet worden. Logisch dat hier zo weinig echte mannen rondlopen. Bij de parkeerplaats is een restaurantje waar we met zijn allen een lekker hapje eten. Het klimmen heeft ons toch wel wat hongerig gemaakt. Dan is het wel weer tijd voor de rit terug.


Met je rug tegen de muur. Dora geniet er duidelijk van

's Avonds ga ik samen met Peter, die al weer wat opgeklaard is, maar eens een filmpje pakken. Het plan is om Qi Tian (Zeven Zwaarden) te gaan bekijken wat een erg populaire Kung-Fu film hier is. De bioscoop is op de vijfde verdieping in een drukke winkelstraat om de hoek van het Hotel. De stoelen zijn comfortabel maar een beetje laag bij de grond en dan krijg je altijd kramp in je billen. De film is prachtig met mooie camera-shots, landschappen en speciale effecten en hoewel we maar een beetje begrijpen van het Mandarijn wat er gesproken wordt, kunnen we het verhaal toch redelijk volgen.

Als we buiten komen blijkt het behoorlijk te onweren en de regen valt in pijpestelen uit de hemel. Het is nog steeds erg warm en een drankje bij een van de dranktentjes op straat doet een mens goed. Dan pakken we maar een taxi om richting hotel te vertrekken. Alweer een geslaagde dag met vele nieuwe ervaringen.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 5348 )
Beijing (29.07.05) 
vrijdag, 29 juli, 2005, 10:05
Na een goede nacht geslapen te hebben en een ontbijtje van fruit en yoghurt, zijn we weer op weg naar Tsinghua. In de morgen en middag hebben we weer ontmoetingen met enige professoren. Aan het eind van de middag zijn we erg opgeschoten en hebben een hoop nieuwe inzichten. We hebben wel een beetje trek gekregen van de noeste arbeid.


Voor het oog van de gasten worden twee eenden geopereerd

Vandaag is Miodrag jarig en we gaan dus ook een speciaal dineetje aanrichten in het Chuanyude restaurant. Dit restaurant is erg bekend in Beijing vanwege de specialiteit Kaoya (geroosterde eend). We zijn met een behoorlijke groep, want ook een zus van Wayne's vrouw met kinderen neemt deel aan het festein.

Alles op het menu dat we voorgeschoteld krijgen heeft iets met eend te maken. Voorafjes worden op de draaischijf geplaatst en bestaan uit eendepoten, tong, hart, lever, niertjes, etc. Ze gooien hier dus ook niets weg. Voor het hoofdgerecht komen twee kokken, twee gegrilde eenden aansnijden. Eerst snijden ze de huid van de beestjes die op een speciale manier met een soort van kleine pannekoekjes gegeten dienen te worden. Dit schijnt het lekkerste te zijn van de eend. Uiteindelijk wordt ook het vlees genuttigd. Natuurlijk gaat alles gepaard met goede wijn, gezellige babbel, verjaardagsliedjes en komische verhalen.

Na het feestmaal gaan we terug naar het hotel. Peter en ik hebben echter nog het plan opgevat om even het Beijingse nachtleven te proeven. We vragen Wayne voor een goede locatie en nemen een taxi daarheen. De straat waar we belanden is gezellig met veel cafeetjes, live muziek en terrasjes. Grote reklameborden voor Budweiser en Heineken staan overal, maar we nemen toch maar weer gewoon een Tsingtao. Op een terrasje ontmoet ik een Belg die een rondreis aan het maken is. Leuk om weer eens wat Nederlands te kunnen praten. We nodigen een meisje die alleen aan een ander tafeltje zit, uit om bij ons te komen zitten. Ze heet Kay en vertelt gezellig over haar leven in Beijing, waar ze vandaan komt en wat ze doet. Ook vertelt ze dat er een andere uitgaansgebied is dat nog veel groter is dan deze. Dus stappen we in een taxi om daar eens te gaan kijken.


Gezellige drukte met barretjes en stappende mensen

Het uitgaansgebied bestaat uit twee kronkelstraatjes rondom een groot meer. Er zijn zo'n 180 barretjes in totaal en vele knusse terrasjes die uitkijken op het meer. Tijdens een wandeling verteld Kay nog meer over het leven in Beijing en haar geboortestad Harbin in het noorden van China. We nemen een cocktailtje, maar daar laten we het maar bij. De volgende dag gaan we naar de Chinese muur en moeten we op tijd weer in de bus zitten. Om een uur of drie in de nacht slenteren we dan ook pas het hotel weer in.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 5193 )
Beijing (28.07.05) 
donderdag, 28 juli, 2005, 10:00
Vroeg op om op tijd op het Hongqiao vliegveld te zijn. Samen met Miodrag en Schnezena proppen we een taxi vol met onze bagage en onszelf. Het verkeer is gelukkig niet zo druk en we zijn ruim op tijd. We nemen dus maar een ontbijtje voordat we aan boord gaan. We hebben economy tickets, dus pas ik maar weer eens de oude truuc toe. Gekleed in een keurig jasje check ik erg laat in. De economy blijkt dan al volgeboekt en we krijgen business class upgrades. Dat is weer gelukt.
De vlucht verloopt prima en ik probeer nog een beetje te slapen. In Beijing gaan we eerst maar even naar het hotel om wat op te frissen voor onze eerste afspraak die middag. Wayne heeft tuin-kamers geboekt die bestaan uit een suite, serre, slaapkamer en ongeveer even grote badkamer. Ik schat dat er zo'n vijf Chinese families in kunnen wonen, zo groot.


De binnenplaats van het hotel is al een lust voor het oog

De afspraak op de Tsinghua universiteit in de middag verloopt prima en we krijgen ook nog een rondrit over de campus van een professor die bevriend is met Wayne. Ze hebben samen gestudeerd op deze nummer 1 universiteit van China. Daar heeft hij overigens ook zijn vrouw Sofia ontmoet. Normaal mogen er geen auto's op de campus en alle studenten rijden dus op fietsen. Voor een professor wordt natuurlijk een uitzondering gemaakt. Alle studenten van de Tsinghua moeten op de campus wonen in grote dormatories die er overigens nieuwe en niet slecht uitzien. Afhankelijk van het nivo van de studenten, slapen er 4, 2 of 1 student per apartement. Wayne vertelt van zijn tijd wanneer de behuizing veel slechter was en er enkel een centraal douchegebouw was in plaats van eigen douchejes.
Studenten op Tsinghua komen vanuit heel China. Elk jaar worden er 3300 nieuwe studenten toegelaten op deze nummer 1 universiteit. 100 uit elk van de 30 provincies en 300 uit Beijing. Elke provincie heeft een jaarlijkse test met soms dertigduizend deelnemers. De hoogstscorende 100 mogen dan naar Tsinghua. Dat garandeerd dus dat het leernivo van de studenten hier erg hoog is. Nu moeten ze alleen nog wat hoge kwaliteit stof te leren krijgen.
's avonds genieten we nog even van een heerlijk avondmaal in een van de restaurantjes in de buurt van het hotel wat overigens vlak naast het Tian'anmen plein en de Verboden Stad ligt. Dit zijn wel de meest bekende plekken van Beijing waar vroeger grote optochten aan de president voorbij marcheerden en met borden boven hun hoofd grote plaatjes laten zien. Wayne heeft ook een keer met zo'n optocht meegedaan. Gelukkig was hij niet degene met de tand en heeft zich ook niet verslapen.


Voor de bieb van de Tsinghua universiteit

Omdat we nogal vroeg op moesten maken we het maar niet te laat en gaan terug naar het hotel. Peter en ik wandelen nog even langs het Tian'anmen plein en zijn erg verwonderd door de enorme oppervlakte ervan. Ook eromheen lijkt het niet op het centrum van een stad van 10 miljoen mensen. In de buurt van het plein mogen namelijk geen hoge gebouwen gebouwd worden uit veiligheid voor scherpschutters.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 4956 )
Putuoshan (03.07.05) 
zondag, 3 juli, 2005, 13:37
Op tijd uit de veren om niet te veel van de dag te missen. Om half een vertrekt alweer de boot terug naar Shanghai. Mijn kamer deelde ik duidelijk met wat aanhankelijke mugjes want wat jeukende bultjes beginnen al kenbaar te worden op mijn benen. Geen ontbijt, maar direct naar onze laatste bestemming, de tempel boven op de hoogste berg van het eiland.

Beneden in de lobbie kom ik Miodrag en Schnezena weer tegen als afgesproken. Zijn hebben wel van het ontbijt gebruik gemaakt en hun eindeloze verhalen over de goede koffie begint mij toch wat spijt op te leveren. We wandelen weer richting de shuttle bushalte waar we onder de beschutting van een boompje wachten op een busje. Het is dan wel vroeg, maar alweer enorm warm. Dat beloofd nog wat.

In het busje zitten we gezellig tussen de Chinese toeristen. Een jongetje op schoot van zijn moeder begint gewoon in het gangpad over te geven. Iemand anders schuift een prullebak onder zijn mond om het meeste van de kots op te vangen. Een oud vrouwtje gooit een emmer om die ze heeft meegebracht en een grote hoeveel sap stroomt en honderden lychees rollen door de bus. Kortom, een normaal tochtje in een Chinese bus.


Niemand heeft voorgeschreven dat een pagoda altijd oud moet zijn

Na uitgestapt te zijn staan we voor een grote gat in een berg waar waarschijnlijk een grote tempel moet verrijzen. Op een top dichtbij zien we het betonnen skelet van een pagoda in aanbouw. Dit eiland lijkt toch meer weg te hebben van de Efteling dan Lourdes.

Met kaartjes in de hand begeven we ons naar het rijtje voor de kabelbaan met de bekende eitjes. Een paar keer kijk ik verschrikt om me heen waar ik mijn skies gelaten hebt. De kabelbaan is in goede staat en ziet er erg solide uit. Een plaatje aan de binnenkant maakt al snel een einde aan dit mysterie. Het is door een Oostenrijks bedrijf gebouwd.


Gapende wond in de berg tegenover de kabelbaan waar een nieuwe attractie komt

Wanneer ik boven uitstap, bereid ik me al voor, voor een enorm mooi uitzicht. Alleen staan er 360 graden bomen om mij heen en nergens een plekje waar ik naar beneden kan kijken. We gaan dan maar eens de tempel bezoeken. Het pad ernaar toe is wat onder de bomen en daarom wat minder warm. Voor ons lopen mensen met een dienblad met offergaven. Nou ja, lopen, ze doen drie stappen en gaan dan geknield op de grond liggen. Zo gaat dat dit hele pad naar de tempel. Met een beetje sla-om, zigzaggen we door de kruipende menigte, betalen entree en gaan naar binnen.

Veel trapjes, boedha beelden, wierrook plaatsen en nog meer knielende mensen. Of er is hier een hele doos contactlenzen op de grond gekeild of misschien is dit een heel belangrijke religieuze plek voor deze mensen. Ik ga dan ook maar niet de tempel gebouwen binnen in mijn toeristische kledij.

We hebben nog maar kort rondgekeken of het is al weer tijd voor ons tochtje de berg af met de kabelbaan. Dat is natuurlijk een wonderlijke ervaring, want dat gaat normaal op de skietjes. Met een busje en een stukje lopen, gaan we naar het hotel om onze bagage op te pikken.


Uitzicht vanuit de kabelbaan is toch wel geweldig

Het hotel shuttle busje brengt ons dan met nog meerdere mede-toeristen naar de haven. Ik laat een blauw verfrommeld papiertje zien en meteen wordt er versterking ingeschakeld en ik moet volgen naar een kantoortje achter het ticketbureau. In plaats dat ik gefolterd en ondervraagd wordt, krijg ik de tickets in mijn hand gedrukt en wordt me vriendelijk de deur gewezen.

De wachtruimte is koel en aangenaam. In een snoepje ontmoet ik een Europese dame die vertwijfeld naar de uitgestalde zakken rare gedroogde etenwaren staat te kijken en mij vraagt of er ook nog wat te eten tussen zit. Ik wijs haar een zakje met wat ik meen gedroogde banaanschijfjes, maar net zo goed gedroogde schijfjes ratelslag zou kunnen zijn. Ik neem zelf maar een reepje chocolade en trakteer haar op een heerlijk amandel in chocola bolletje die we zelf meegebracht hebben.

In dezelfde catamaran waarmee we gekomen waren zitten we dit keer ergens achterin met uitzicht op een barretje waar ze eten, drinken en ijs verkopen. De kapotte ruit is nog steeds gerepareerd meet een plank en de ruit ernaast is ook al gezneuveld. Wellicht waren de planken op want deze was gewoon open. De reis verloopt vlotjes en we kijken wat televisie en eten wat groene bonen ijs.

Totdat een vrouw ineens stampij begint te maken bij het barretje. De discussie trekt meer mensen en binnen enkele minuten staat de omgeving van het barretje vol met druk discussierende Chinezen. Na een half uurtje komt er beweging in de menigte en komen sommige met zakken vol met ijspapiertjes naar het barretje. Misschien zijn de ijsje niet goed en willen ze geld terug. Maar een meisje verklaart mij dat ze teveel voor het ijs gevraagd hebben. Een groene bonen ijsje zou 3 yuan in plaats van 5 yuan moeten kosten en iedereen krijgt nu 2 yuan terug voor elk ijspapiertje. Verbaasd over zoveel misdadigheid in de wereld, kijk ik scheef naar de afvalbak. Mijn ijspapiertjes zijn natuurlijk al lang verdwenen.

De busreis verloopt goed en met de taxi bereiken we al snel mijn apartement. Vermoeid maar tevreden blijf ik maar de rest van de avond op de bank om vroeg naar bed te gaan.

[ reactie toevoegen ]   |  permalink  |   ( 3 / 4861 )

Back Next