vrijdag, 23 september, 2005, 09:14
Zo nu en dan hebben we een bedrijfsuitje om een beetje te team-builden. Zo ook vandaag wanneer we rond vier uur met z'n allen in een bus kruipen richting Koshan waar een bierfestival wordt gehouden. De bus is er weer een van de Chinese kwaliteitsregel. Als het lijkt op een bus, is het een bus. Onzichtbare onderdelen als vering en airco zijn wederom vergeten in het kopieerproces. Maar we komen op de plaats van bestemming.
Onze kaartjes zijn voor een echt Oktoberfeest in een tent ingericht zoals zovele tenten in Munchen gedurende deze tijd. De hele avond kunnen we genieten van Duitse stijl voer met een beetje Chinees randje en natuurlijk liters Duits bier. Er lopen een aantal mensen rond in lederhozen, echter de meesten van de bediening dragen iets wat meer Aziatisch dan Duits lijkt.
Het feestgedruis barst los en wordt zo af en toe onderbroken door een traditioneel optreden. Zo is er een lepelklepperaar, winterhoornblazer en dansclubje. Het geheel wordt de hele avond begeleid door een echte hoempapa band op Bavariaanse wijze. Iedereen geniet met volle teugen en mijn kollega's hebben het zeer naar hun zin. Een van de tradities is het bier-duel waarbij de uitdager en uitgedaagde hun glas in een teug leeg moet drinken.
Bier zuipen is iets wat meeste culturen gemeen hebben
Gedurende de festiviteiten blijkt er ook een Chinese TV cameraploeg aanwezig te zijn die zeer aandringen op een interview met mij omdat ik wel eens op de oktoberfeesten in Munchen geweest ben. Natuurlijk krijg ik van die vage vragen voor mijn keizen als: "Hoe is het daar ?" en "Kan je het beschrijven ?". Beetje ingewikkeld voor iemand die al meer dan 5 halve liters bier achter zijn kiezen heeft, maar in mijn beleving toen maakte ik er toch een aardig verhaal van. Ik heb het niet terug gezien maar het zal wellicht lijken op een hevig bezopen lallende buitenlander die dit serieus Duits gebruik geen eer aan doet.
Ook aan alle gezelligheid komt een eind en dus ook aan deze. Nu komt natuurlijk de grootste uitdaging. Met een bus zonder vering vol met volgelopen Chinese kollega's een uur over een Chinese snelweg. Ik heb wat witte gezichten gezien gedurende de trip maar alleen een van mijn kollega's moest helaas zijn verworven bier en versnaperingen prijsgeven. Geen slechte prestatie voor mensen die doorgaans weinig bier nuttigen. Al en al een erg gezellig uitje.
[ reactie toevoegen ] | permalink |
( 3 / 4713 )zaterdag, 20 augustus, 2005, 22:33
Uitgeslapen en vol goede zin ontmoeten we elkaar in de lobby voor een dagje Xi Hu. Aan de oever kiezen we een pontje die ons naar een eiland zal brengen. Het is niet echt een boot, maar een soort paviljoen op een vlot. Wanneer de pont volgeladen is, vertrekt het naar de eerste bestemming. Dit is een klein eiland met een oud klooster erop. Oude gebouwtjes, paviljoentjes en tuinen. Het is een wonder dat dit eilandje niet zinkt onder de massa toeristen die op het kleine eilandje gepropt worden. Een klein jongetje in Empiror kledij loopt er ook rond en trekt veel publiek die hem onderdeel van vele foto's maakt. Ook Wayne en familie is druk aan het fotograferen geslagen. Allerlei standjes en poses van familieleden op diverse belangrijke plekken worden op de ongevoelige flash-card vastgelegd.
De toerist uithangen op een paviljoenboot
Een ander veer-paviljoen-bootje brengt ons naar een ander eiland. Het eiland met de 4 meren en vele bruggetjes is mooi om te zien. In het water zwemmen vele vissen en ik koop wat popcorn om de vissen te voeren. Dora kijkt gefascineerd toe als de vissen het water opspatten om wat van de popcorn te bemachtigen. In het water groeien ook weer veel waterlelies en op de bladeren liggen vele muntjes. Als je een muntje op de bladeren gooit en het blijft liggen, ben je een gelukkig mens. Als het muntje in het water verdwijnt, ben je gedoemd om te leven met ongeluk. Ik moet dat ook maar eens proberen en mik op een een plekje met enorm veel waterleliebladeren. Het muntje blijft op de bladeren liggen. Ook Dora wil het proberen dus geef ik haar een muntje en dirigeer haar naar een plekje met veel bladeren. Ja hoor, ze heeft ook geluk. Echter, ze begrijpt niet dat je moet stoppen als je geluk hebt en wil nog een muntje proberen. Dat gaat helaas mis en beteuterd staart ze in het water. Weer een levensles geleerd.
Zigzag bruggetjes overladen met toeristen vind je overal
Een laatste tochtje met een boot brengt ons weer naar de oever van het meer. Er is daar een mooi groot park wat we maar eens gaan bewonderen. De kleine Andrew is moe en Sofia en haar ouders gaan naar het hotel om de chauffeurs en autos te halen. Wij duiken het park in. Dora is nog vol energie en wil slingeren, ronddraaien, hangen en spelen tot wij oudjes moe en versleten zijn. Het park is erg mooi met rotstuintjes, vijvers met paviljoentjes en bruggetjes, bomen en zelfs wat dieren. Bij een weilandje met pauwen zit een mannetje voer te verkopen wat je dan vervolgens aan de pauwen kan voeren. Dat is een handige en goedkope manier om dieren te houden. Aan de uitgang van het park staan de auto's te wachten. Zoals gewoonlijk, kriskras op het voetpad geparkeerd zodat moeders met kinderen over de straat moeten om voorbij te gaan. Die chauffeurs kunnen nog wel wat instructies gebruiken.
Leuk ideetje voor eigen huis en tuin
De ouders van Sofia willen nog een tempeltuin bezoeken met een rotswand waarin vele boeddha's zijn gebeeldhouwd. Dit is heel bijzonder want de laatste keer dat zij daar waren was op hun huwelijksreis precies 45 jaar geleden. De Li familie met de kinderen blijven achter bij de auto en Mio, Snezena en ik begeleiden de oudjes naar de rots-tempels. Erg indrukwekkend en ook erg verwarrend zijn de smalle paadjes die tegen de rotswand geplakt zijn en omhoog en omlaag gaan. Vaak smal en zeker gevaarlijk zonder leuning of iets. We zijn er nog niet tien minuten of we zijn het oude echtpaar al kwijt. We kijken rond en zoeken de paden af, maar ze lijken verdwenen. Ik check toch maar even de bosjes of ze daar niet hun huwelijksfeest liggen te vieren. De laatste tactiek is dus maar om opzichtig langs het pad te gaan zitten en te wachten tot zij ons zien. Wij vallen toch een stuk meer op tussen de Chinezen dan zij. Dat werkt en even later zijn we weer verenigd. De oude moeder spreekt een beetje Engels en vertelt ons wat over haar herinneringen, kinderen en de nostalgie van de rots-tempels. De oude vader spreekt enkel Chinees en met mijn nog gebrekkig Mandarijn kan ik toch een klein gesprekje aanknopen. Erg veel diepgang heeft het natuurlijk niet.
Behoorlijke klus om zo'n dikke boeddha uit steen te hakken
Voor de late lunch gaan we naar een restaurantje tussen de theeplantages. Als goed gebruik inspecteert Mr. Zen, onze chauffeur, de keuken en als hij groen licht geeft gaan we op het dakterras zitten om wat te bestellen. Als eerste krijgen we groene thee die geplukt is in april. Dat is de eerste pluk sappige blaadjes van het jaar en is dan ook erg duur. Het wordt hier in de volksmond maagdenthee genoemd. De thee die in de zomer geplukt wordt heet huisvrouwenthee en die van in het najaar, grootmoederthee. De thee smaakt goed, maar ik ben niet zo'n thee-expert en kan niet beoordelen of deze thee nou zoveel strakker smaakt. Het eten is weer gevarieerd en smaakt erg goed. Vooral de kippesoep doet het erg goed bij mij. Na het eten is het al weer redelijk laat en we besluiten een laatste rondje rond het meer te rijden voordat we weer terug naar Shanghai crossen.
[ 1 reactie ] ( 83 keer bekeken ) | permalink |
( 3 / 5002 )vrijdag, 19 augustus, 2005, 22:25
We hadden het tripje naar Hangzhou en Xi Hu (West Lake) al een week verschoven want onze auto moest onder de hamer voor een jaarlijkse beurt. Vlak voor het weekend was er sprake van dat we ook dit weekend niet zouden gaan, want de chauffeur van Wayne was ziek. Doch, vrijdagavond bleek de chauffeur (Mr. Li) al weer wat beter en we besluiten dan toch maar te gaan, al was het wel in de middag pas. Gepakt en met wat mondvoorraad voor onderweg, want het is toch zo'n twee en een half uur kachelen, staan we, Mio, Snezena en ik, paraat bij de ingang van het apartementen complex. We verwachten onze Mianbaoche (MPV), maar Mr. Zen komt met een personenauto. Wayne's Mianbaoche moest dit weekend onder de hamer en omdat hij met zijn vrouw Sofia, twee kinderen Dora en Andrew en zijn beide schoonouders reist, was het wat handiger als hij de MPV nam. Onze chauffeur rijd normaal als een jekko met de MPV, maar met een gewone personenauto onder zich, komt hij pas echt los. Zigzaggend tussen bussen en vrachtwagens door die op een afstand van elkaar rijden waar ik nog moeite mee zou hebben tijdens stilstaand file parkeren, scheuren we met een vaartje van 140 km per uur over de snelweg. Soms een vluchtstrookje en zo af en toe een hobbel die iedereen meer dan een decimeter van zijn stoel laat loskomen. De dollemansrit eindigt bij het tolplein waar een enorme rijen staan voor alle poortjes. Ik bereid me al voor op een relaxed kwartiertje wachten, maar onze chauffeur heeft al gauw een oplossing. Hij neemt een rechter poortje waar een hoop vrachtwagens en bussen voor staan, rijd recht langs de hele rij en steekt dan de auto met zijn neus tussen de eerste twee vrachtwagens, die niet anders kunnen dan hem ertussen te laten. Als je dit in Nederland probeert, lig je wellicht met een gebroken neus te bloeden op straat.
Deze bak water heet Xi Hu (west meer)
Uiteindelijk bereiken we Hangzhou en gaan eerst maar eens op weg naar het hotel. Wayne heeft het uitgekozen, dus stappen we weer een enorm 5 sterren Sheriton hotel binnen met een lobby als het Gelredome en meubilair als het Witte Huis. Maar het is prachtig gelegen direct aan de oever van het Xi Hu meer. Als ik dan ook uit mijn kamerraam kijk, kijk ik uit op een prachtige bouwput en oude barakken. Natuurlijk zit ik weer aan de verkeerde kant. Al direct verzamelen we weer beneden om direct eens rond te kijken over het meer. In het meer zijn enkele eilandjes die druk bezocht worden door voornamelijk Chinese toeristen. Bootjes varen af en aan om mensen naar en van de eilandjes te brengen. Op een van de eilandjes is een soort klooster te bewonderen en op een ander zijn vier kleine meertjes. De laatste heet Yue Yang Dao (Maan Spiegel Eiland) omdat je in de meertjes de maan kan zien. Deze eilandjes zullen we morgen bezoeken. Eerst lopen we wat langs de oever om een restaurantje te zoeken. We hebben al wat honger gekregen.
Langs de oever zijn diverse kunstobjecten geplaatst met bij elk object een agentje om een oogje in het zeil te houden. Niet dat er iemand met een bronzen paard op ware grootte vandoor zal gaan, maar je mag er ook niet op zitten. Ook is er een plein met een relief op de grond wat de plattegrond van Hangzhou was enkele honderden jaren geleden. Heel herkenbaar zijn de muren om de stad en de grachtjes. Er is echter niet zoveel meer van over. Een beetje meer van de oever vandaan vinden we een leuk restaurantje. Het is nogal roemoerig en ze hebben maar een kleine tafel. Onze Mr. Zen heeft echter boven privekamers gezien wat vaak het geval is in Chinese restaurants en we begeven ons dus met het hele gevolg naar boven. Hangzhou staat bekend om het goede eten en soms een beetje pittig met behoorlijk wat pepers. Normaal eet ik om die killer-spiezen heen, maar met de soep is dat wat moeilijk. Hoestend en proestend maak ik stoer met tranende ogen het kommetje leeg terwijl de rest lachend toekijkt. Het eten is echter verder erg goed en voldaan verlaten we later de tent.
Plattegrond van Hangzhou bij nacht
Terwijl het gezinnetje de kamers gaan opzoeken, lopen Mio, Snezena en ik nog even de andere kant op langs de oever. Daar komen we terecht op een gezellig terrasje aan de oever en nemen we voor de verandering maar eens wat koffie. Een tweepersoons bandje brengt wat muziek ten gehore en tot mijn verbazing zetten de hit Mr. Blue in. Je weet wel, van die zanger met AIDS. Na een druk gesprek over kaarten, toestand in de wereld, China en olie, wat fruit en enkel biertjes wordt het tijd om maar eens terug te gaan naar het hotel. Mio en ik nemen in de lobby nog een slaapmutsje en babbelen we nog wat verder over zaken en strategy tot het voor ons ook genoeg is geweest.
[ reactie toevoegen ] | permalink |
( 3 / 4966 )zondag, 31 juli, 2005, 10:22
Een beetje later uit bed, maar dat geeft niet want vandaag staat de Verboden Stad op het programma en dat is vlak naast de deur. Miodrag en Schnezena zijn er al en Peter en ik vertrekken wat later om hen daar te ontmoeten. De ingang is door de poort met het bekende grote portret van Mao erboven. De poort leid onder het paleis naar een groot plein met aan de overkant weer een groot paleis met poorten eronder. Als we uiteindelijk door deze poort zijn gegaan, zijn we weer op een groot plein met een paleis aan de overkant. Aan de twee zijkanten zien we lange rijen met zwetende mensen. Dat kan niet anders dan de loketjes zijn om een kaartje te kopen. Een kaartje kost 60 yuan en is dus niet zo duur. Het zwaarste is in de zengende hitte in de rij staan om dat stukje papier op te pikken. Uiteindelijk kunnen we dus met onze zuurverdiende kaartjes door de poort, of beter gezegd, tunnel onder het derde paleis.
Pleinen, paleizen, tunnels, pleinen, paleizen, pleinen, tunnels ...
Aan de andere kant bevind zich een enorm verrassend uitzicht. Een groot plein met aan de overkant een ander groot paleis en tunnels eronderdoor. Ik geloof niet dat de Chinezen veel kans maken op de originaliteitsprijs. En je zult niet geloven wat aan zich aan de andere kant van dat grote paleis bevind. Jawel, een groot plein met weer een ander paleis aan de overkant. In ieder geval zijn we binnen en in de mensenmassa moeten we maar eens op zoek naar Miodrag en Schnezena. Lang leve de mobiele telefoon, maar als we vragen waar ze zijn begint de ellende. Miodrag zegt dat hij staat bij een groot plein met aan beide kanten een paleis. Dat kan dus overal zijn in de Verboden Stad. Ik denk dat de opzet is om de vijand enorm te verwarren zodra ze binnen de muren van dit enorme complex binnengedrongen waren. Ik zie al de chaotisch door elkaar heen rennende vijandelijke soldaten op zoek naar hun eigen peleton.
Uitzicht over pleinen en paleizen (achter die bos toeristen)
Uiteindelijk hebben we met hulp van een kaart bepaald dat we ons in het Taihe (Supreme Harmony) paleis bevinden. Wij blijven dus daar en Mio en Schnezena komen naar ons toe. Nu is het alleen nog zaak elkaar niet te missen in deze maar voortdenderende stroom toeristen. Stroomopwaarts zie ik uiteindelijk het bekende hoofd van Mio boven de massa uitsteken en we zwemmen door de menigte naar hem toe. Hij heeft een kastje om zijn nek die allerlei wetenswaardigheden vertelt als je in de buurt van een paleis of een ander belangrijk object komt. Ook geeft het kastje met een kaartje met lampjes aan waar je bent. Dat hadden die oude legers moeten hebben.
Zo lopen we dus rond en bekijken het paleis van de "Imperor", zijn tuin en paviljoentjes.
Klein paleisje die niet op de ANWB routekaart stond
Op de grote pleinen staan ook zogenaamde rookpotten waar waarschijnlijk opium in verbrand werd, zodat de mensen zich nogal high voelen de hele dag. Het verklaart tevens het onstaan van wilde ideeen als een enorme muur bouwen om dat stelletje Mongolen uit het noorden tegen te houden. We bezoeken ook nog wat andere plekken die niet zo erg op de route liggen. Lekker rustig met weinig mensen. Het meest bijzondere is we de Starbuck's koffiebar die zich in de Verboden Stad bevind. Die Amerikanen weten toch overal door te dringen.
Starbuck's is ook al hier. Nu nog in de Tai Mahal en de Sint Pieter
Na de Verboden Stad is het al weer tijd om ons naar het vliegveld te begeven. Na een hoop gedoe bij de controles en wachten bij de gate zitten we dan eindelijk klaar voor de vlucht naar huis. Echter vanwege slecht weer tussen Beijing en Shanghai moeten we een uur wachten voordat we kunnen opstijgen. Nou ja, daar kan dan ook niemand wat aan doen. Naast dat een zakelijk een geslaagde trip was, was het ook een leuk bezoek aan Beijing.
[ 1 reactie ] ( 51 keer bekeken ) | permalink |
( 3 / 5422 )zaterdag, 30 juli, 2005, 10:12
's Morgens staat op tijd de bus klaar om ons naar de Chinese Muur te brengen. Het is een 24 personen bus en we zijn maar met z'n tienen, dus kan ik heerlijk achterin nog wat uitslapen. Peter heeft van de vorige dag een behoorlijke kater overgehouden en gaat niet mee. Het is een rit van ongeveer twee en een half uur door het toch nog drukke zaterdag verkeer. We gaan niet naar een van de twee meest bezochte plaatsen omdat we graag de muur zien en niet een zee van touristen. Aangekomen blijkt het dan ook erg rustig op deze plek.
Wij verkopen geen bananen, bananen, meneer
Er zijn twee kabelbaantjes die je naar de muur brengen. De muur ligt altijd boven op de berg, zodat je behoorlijk in het voordeel bent. Zo kan niemand op de muur kijken en schieten en de Mongolen moesten eerst een lange weg klimmen voordat ze vermoeit aan het gevecht bij de muur konden beginnen. Na tussen alle stalletjes met drinken, eten en souveniertjes doorgeslenterd te zijn, stappen we in de kabelbaan die ons een paar honderd meter hoger brengt.
Het kabelbaantje geeft mooi uitzicht op de Chinese Muur
De muur is hier wat gerestaureerd, zodat er mensen op kunnen lopen. In de verte zie je oude delen waar de bomen al weer bezit hebben genomen van dit indrukwekkende bouwwerk. Je kan je niet voorstellen hoe de Chinezen al die stenen naar boven hebben gesjouwd en deze muur op het topje van de bergrug geplaatst hebben. En dat dan over duizenden kilometers lengte. De muur is verdeeld in segmenten, verbonden met elkaar door torentjes. Elk segment heeft aan Chinese kant een ingang om op de muur te komen en de torentjes werden vroeger bewoond door de wachters die dag en nacht de andere zijde in de gaten hielden. Na op en neer op de muur gelopen en van de spectaculaire uitzichten genoten te hebben, is het wel weer eens tijd om naar beneden te gaan.
Het uitzicht is verbazingwekkend. En geen toeristen dit keer
Op de weg naar beneden, koop ik nog maar een T-shirt met de opdruk: "I have climbed the Great Wall". Nu maar afwachten hoe lang de opdruk blijft zitten na enkel keren wassen. Volgense Chinese traditie ben je geen echte man als je de Chinese Muur niet hebt beklommen. Nu denk ik dus een echte man te zijn geworden, maar men vertelt mij ook dat je geen echte man bent tot je de Gele Rivier hebt gezien. Dus ik heb nog wat te doen. Wellicht volgt na de Gele Rivier weer een nieuwe opdracht die eerst voltooid moet worden. Logisch dat hier zo weinig echte mannen rondlopen. Bij de parkeerplaats is een restaurantje waar we met zijn allen een lekker hapje eten. Het klimmen heeft ons toch wel wat hongerig gemaakt. Dan is het wel weer tijd voor de rit terug.
Met je rug tegen de muur. Dora geniet er duidelijk van
's Avonds ga ik samen met Peter, die al weer wat opgeklaard is, maar eens een filmpje pakken. Het plan is om Qi Tian (Zeven Zwaarden) te gaan bekijken wat een erg populaire Kung-Fu film hier is. De bioscoop is op de vijfde verdieping in een drukke winkelstraat om de hoek van het Hotel. De stoelen zijn comfortabel maar een beetje laag bij de grond en dan krijg je altijd kramp in je billen. De film is prachtig met mooie camera-shots, landschappen en speciale effecten en hoewel we maar een beetje begrijpen van het Mandarijn wat er gesproken wordt, kunnen we het verhaal toch redelijk volgen.
Als we buiten komen blijkt het behoorlijk te onweren en de regen valt in pijpestelen uit de hemel. Het is nog steeds erg warm en een drankje bij een van de dranktentjes op straat doet een mens goed. Dan pakken we maar een taxi om richting hotel te vertrekken. Alweer een geslaagde dag met vele nieuwe ervaringen.
[ reactie toevoegen ] | permalink |
( 3 / 5355 )Back Next
